Afrikaanse grensposten zijn niet altijd het leukste deel van de reis. Als je een beetje creatief bent zijn ze soms te omzeilen. Of dat altijd zo verstandig is is een ander verhaal. Even om Gambia heen varen was makkelijker bedacht dan gedaan.
De bootsman is druk bezig met water hozen dat door verschillende gaten in de bodem binnenstroomt op het moment dat de stuurman hem vraagt om de emmer. Hij draait zich met emmer handig om voor een privé momentje. ‘Willen jullie hem misschien ook even gebruiken ?’
Ja, maar nee nu even niet. We bevinden ons op zee. Een kilometer of meer uit de kust om immigratiekantoren en de stroming van de Gambia rivier te omzeilen.
Verlamd in de vissersboot
We zien het water verkleuren op de plek waar de Gambia rivier in de zee uitmond. Het blauwe water dat we tot nu toe rond de boeg zagen opspatten begint een donker bruine kleur te krijgen. We zijn op de helft!
Al zes uur zitten we in de brandende zon. Een paar flessen liggen naast ons, maar water durven we niet te drinken. Niet omdat we bang zijn voor de emmer, maar we zitten als verlamd in ons bootje in de volle overtuiging dat iedere beweging ons zal doen kapseizen.
Dakar
Twee weken terug hebben we de veerboot genomen van Ziguinchor (zuid Senegal) naar Dakar. De hoofdstad van Senegal. Het is een stad die we dolgraag willen bezoeken.
Verschillende reizigers hebben ons echter gewaarschuwd voor de verschrikkelijke grensposten tussen Gambia en Senegal. Bij één van deze heb ik er een paar jaar terug ook 3 uur over gedaan voor ik me in een onbewaakt moment uit de voeten kon maken. Deze grensposten zullen we onvermijdelijk tegenkomen, mochten we ervoor kiezen over land te reizen.
Met de veerboot is in ieder geval de heenweg opgelost. Hoe we terug komen zien we later wel weer.
Dakar is een stad als geen andere. De hoofdstad van Senegal is gelegen op het meest westelijke puntje van het Afrikaanse vasteland. De stad zelf is pas in de loop van de vorige eeuw ontstaan en is gesticht door bewoners van het dorpje Yoff. Tegenwoordig een buitenwijk van de stad.
De stad herbergt ruim twee miljoen inwoners die vanuit het hele land er ver daarbuiten hun geluk hier hebben gezocht. Toch heeft stad ondanks zijn Europese uiterlijk nooit zijn Afrikaanse charme verloren.
Diva op blote voeten
We zijn op weg naar een concert van Cesaria Evora, een folkzangeres uit Kaapverdië. Ze stond bekend als de ‘diva op blote voeten’, omdat ze de gewoonte had om blootsvoets het podium te betreden. Ook werd er standaard een glas wijn aan een tafeltje gedronken tijdens de instrumentale sectie halverwege de set.
De zon is net onder en we besluiten om geen taxi te nemen, maar de paar kilometer te lopen. Het is vroeg in de avond en nog druk op straat. De temperatuur is aangenaam nu die net onder de 30 graden is gezakt en we lopen een winkelstraat in.
Al snel worden we aangesproken en gevraagd om even mee te komen naar een winkeltje in een rustig zijstraatje. Alarmbellen beginnen te rinkelen en we slaan het voorstel vriendelijk af.
Bijna beroofd in Dakar
Het lijkt goed te gaan tot de mannen opmerken wat een mooie broek ik wel niet aan heb. Twee tellen later proberen ze die te ‘keuren’ door hem op mijn knieën te trekken, ondertussen tastend of er ergens iets aan buit binnen valt te halen.
Nou ben ik gewoonlijk niet zo van het aandacht trekken, maar in dit geval schakelen we over op het beste wapen voorhanden. Luid geschreeuw ‘Voyeur, voyeur !!!! They try to rob us!’ zorgt ervoor dat onze nieuwe vrienden heel snel in een donker zijstraatje verdwijnen.
Achteraf blijkt dat mijn frans nog vatbaar is voor verbetering. Voyeur bekend zoveel als geliefde. Ik heb dus over straat lopen schreeuwen dat mijn geliefde me probeert te beroven…
Het concert is geweldig en na afloop nemen we toch maar een taxi terug naar het hotel.
Palmarin
De volgende stop is Palmarin. We nemen onze intrek op een eenvoudige camping en rennen meteen naar het luxe resort 300 meter verderop.
Na een duik in het zwembad krijgen we de cocktail kaart voor ogen. Het kost ons dertig seconden om te beslissen dat we de hele kaart gaan proberen.
Halverwege de kaart beseffen we ons dat we vaart moeten gaan maken. Niet met de drankjes, maar de reis zit er bijna op en de vlucht terug naar Nederland is al over een paar dagen.
In Afrika kan alles
Nu is er in Afrika niets onmogelijk en al snel hebben we een boot geregeld die ons van Palmarin terug naar de Casamance gaat brengen. Dat lijkt sneller en heeft als grote voordeel dat we niet door Gambia hoeven te reizen en zo weer de grensposten vermijden.
Evenwicht
Om vijf uur ‘s ochtends wordt er op de deur geklopt. Het is tijd om te vertrekken. Nog enigzinds verdoofd door de alcohol van gisteren stappen we in onze kleine vissersboot.
Nog voor we zitten zijn we opeens klaarwakker. Zo’n uitgeholde boomstam is best onstabiel. Iedere beweging heeft tot gevolg dat ons vaartuig een slag naar links of rechts maakt en het water over de rand gutst. Ik neem het standje onbewegelijk aan. Iets wat vanwege mijn keuze voorin te gaan zitten niet heel makkelijk is.
In de vroege ochtend slaan de golven over de boeg en spuit het koude water in mijn gezicht. Ik begin te bibberen wat ook geen goed idee is, want meteen begint de boomstam weer te wankelen. Gelukkig komt na een uurtje de zon boven de horizon uit en is kou geen probleem meer.
Doordat het zeewater zich hier vermengd met het water uit de Gambia rivier is het wateroppervlak inmiddels behoorlijk onrustig geworden. Regelmatig slaan er golven over de rand. Wat leidt tot ongecontroleerd schommelen van ons vaartuig en steevast gemompelde schietgebedjes.
Midden op zee in een kleine vissersboot en zonder reddingsvesten moet je wat. De volgende keer neem ik toch echt die lastige grensovergang.
Inmiddels zijn we zo’n twaalf uur onderweg en mijn blaas staat op knappen. Toch raak ik die emmer nog steeds niet aan. De laatste keer dat ik ging verzitten gingen we bijna ten onder. Laat staan wat er gebeurd als ik probeer mijn broek op de enkels te trekken.
Land in zicht!
Vanuit het niets komt er opeens land in zicht bij Niafarang. Een diepe zucht laat de boot nog één keer heen en weer slingeren, maar we hebben het gehaald! Vaste grond onder de voeten. Ik kan het nauwelijks geloven.
We betalen onze crew die gelijk dezelfde route nog een keer terug zal varen. Nu zonder twee bange blanke toeristen. We wensen ze veel succes en hopen dat onze extra fooi niet op de bodem van de zee verdwijnt.
Het is tijd om de blaas te legen en het vocht aan te vullen. Geen alcohol deze keer, dat zorgt alleen maar voor onverstandige keuzes. Ik hijs een emmer water uit de put naar boven. Vis een verdwaalde kikker eruit en drink tot ik niet meer kan.
Bijkomen in de Casamance
Over twee dagen staat de terugvlucht naar Nederland gepland. Nog even relaxen op het strand terugdenkend aan de gebeurtenissen van de afgelopen 3 weken. Misschien is het leven in Nederland wel vakantie. Het is in ieder geval een stuk minder (in)spannend..
(Foto’s: Maarten van de Biezen)
