Mijn reis van rook tot rotsen in Zimbabwe

Victoria Falls – de rook die dondert

Mijn reis begon letterlijk met een donderend welkom. Vanuit Johannesburg gevlogen naar Victoria Falls, en meteen wist ik: dit land gaat me iets leren over ruimte, stilte en overweldiging.

Ik verbleef bij Shoestrings Backpackers – een kleurrijke plek waar je ‘s avonds bij het kampvuur mensen uit de hele wereld ontmoet. Overdag slenterde ik door het Victoria Falls National Park. De waterval zelf? Gigantisch. Zelfs op afstand voelde je de nevel neerkomen als regen.

Avontuurtip: ik deed een sunset cruise op de Zambezi. Biertje in de hand, nijlpaarden in het water, een zonsondergang die je stil maakt.

Hwange National Park – de wilde stilte

Vanuit Vic Falls regelde ik via het hostel een gedeelde transfer naar Hwange Main Camp – goedkoop én veilig. Daar sloot ik me aan bij een klein groepje voor een budget-safari met gids.

Overdag spotten we olifanten, giraffen, zelfs een slapende leeuwin onder een acaciaboom. Maar het mooiste moment? Een zonsondergangsafari, waar ineens een troep wilde honden opdook. Zeldzaam. Onze gids werd zowat emotioneel.

Ik sliep in een eenvoudige hut – koud ‘s nachts, maar wakker worden met bavianen op het dak had ook wel wat.

Binga & Lake Kariba – aan het einde van de weg

Van Hwange reisde ik via een gammele minibus naar Binga, een stoffig dorp aan de rand van Lake Kariba. Geen toeristen, geen wifi. Alleen een verlaten camping met uitzicht op eindeloos water.

Ik huurde samen met twee Zuid-Afrikaanse reizigers een houten boot mét visser. We dreven een middag over het meer, aten geroosterde tilapia, en luisterden naar het geronk van nijlpaarden. Binga is niet voor iedereen – maar als je rust zoekt, is het een ultieme bestemming.

Bulawayo & Matobo Hills – graniet en geesten

Vanaf Binga moest ik eerst naar Hwange terug, daarna met de trein naar Bulawayo. De trein! Traag, rammelend, met open ramen en een conducteur die thee schonk alsof hij in een Brits drama speelde.

In Bulawayo sliep ik in Travellers Guest House. Prima plek. Vanuit daar bezocht ik de Matobo Hills met een gids genaamd Justice (alleen zijn naam al!). We beklommen heuvels, zagen rotstekeningen en stonden stil bij het graf van Cecil Rhodes.

Wat me bijblijft? De stilte daarboven. En een arend die net over ons heen schoot, alsof de heuvels zelf wakker schrokken.

Great Zimbabwe – tussen ruïnes en mysterie

Een lange busrit bracht me in Masvingo. De ruïnes van Great Zimbabwe lagen op loopafstand van de eenvoudige campsite waar ik verbleef. Ik sliep onder een golfplaten dak, hoorde ’s nachts hyena’s, en droomde over koningen.

De stenen muren, metershoog gestapeld zonder cement – het voelt alsof ze ademen. Alsof het verleden nog ergens tussen die stenen dwaalt. Ik was er bijna alleen, op een paar geiten en een oude man na.

Harare en omgeving – een zachte landing

Mijn reis eindigde in Harare. Niet iedereen houdt van deze stad, maar ik vond het verrassend relaxt. In de Avondale Market at ik goedkope sadza met pindasaus, dronk gemberbier, en kocht een batikdoek voor thuis.

Ik bezocht het Domboshava-gebied, net buiten de stad: een granieten heuvel met rotstekeningen en uitzicht zover je kunt kijken. Daar zat ik, laatste avond, onder een blozende hemel. Rugzak bijna leeg, hart helemaal vol.

De natuur is rauw, de mensen zijn warm

Zimbabwe is misschien geen gemakkelijk land voor backpackers – vervoer is traag, plannen lopen vaak anders – maar dat is precies de charme. Je leert vertragen. Kijken. Luisteren.

Ik heb geslapen in tenten, op dunne matrasjes, bij wildparken en dorpjes. Maar ik werd elke ochtend wakker met uitzicht op iets groters dan mezelf. De natuur is rauw, de mensen zijn warm, en de verhalen – die leven nog.

Zin om zelf te gaan? Dan zeg ik: neem weinig mee, maar laat veel toe.

En als je nog twijfelt: ga gewoon. Zimbabwe laat je niet meer los.

Kostenindicatie (backpackstijl, per persoon)

Let op: afhankelijk van keuzes. Safari’s maken het verschil – groepsdeel = goedkoper.

Praktische info voor de reiziger

• Openbaar vervoer: goedkoop, maar traag. Gebruik combi’s (minibusjes) voor korte ritten.
• Trein: aanrader! Vooral de nachttrein Bulawayo – Harare is een beleving.
• Liften of gedeelde transfers: veilig als je met meerdere bent. Regel via hostels.
• Zelf rijden: mogelijk, maar niet nodig. Je redt het prima zonder auto.
• Malaria: profylaxe aanbevolen, zeker in Hwange en Kariba.
• Vaccinaties: gele koorts (indien je uit risicoland komt), DTP, hepatitis A.
• Drink alleen gebotteld water of gekookt/gefilt water.
• Valuta: US dollar (cash!)
• Kleine biljetten ($1–10) zijn het handigst.
• Pinnen is beperkt mogelijk, vooral in grotere steden.

Wifi & bereik

• Zelden stabiel buiten steden. Koop een lokale simkaart (Econet werkt goed).
• Offline kaarten downloaden (bv. Maps.me) is een lifesaver.

De kunst van het reizen in Zimbabwe 

Als je in Zimbabwe reist zonder huurauto, ontdek je al snel een wereld vol improvisatie, hitte en hilariteit. Geen strak schema, geen app die je bus live volgt – alleen intuïtie, geduld en mensen die je altijd nét op het juiste moment helpen.

Ik begon al snel te houden van de combi’s, die witte Toyota’s die pas vertrekken als de chauffeur vindt dat hij genoeg mensen heeft. Soms zijn dat er twaalf. Soms achttien. En regelmatig… nou ja, meer dan gezond is. Een keer zat ik met m’n rugzak op schoot, een kind naast me dat bananen at, en een oma die zonder gêne mijn knieën als armleuning gebruikte. “You are strong,” zei ze. En ik knikte… 

Van Masvingo naar Harare duurde in theorie drie uur. In de praktijk? Vijf. Halverwege stopten we bij een mangostalletje. De chauffeur stapte uit, kocht een hele doos, gaf de helft aan ons – en reed verder alsof niets gebeurd was. 

Bulawayo naar Harare

De trein van Bulawayo naar Harare was weer een ander verhaal. Alsof je in een tijdcapsule stapt. Mijn couchette had lakens met het logo van de National Railways of Zimbabwe, vermoedelijk sinds Mugabe’s studententijd niet meer vervangen. De ventilator zoemde als een oude tractor, en toch sliep ik als een blok. Midden in de nacht keek ik even uit het raam: eindeloze donkerte, en dan ineens de vage schaduw van een baobab. Het soort beeld dat je alleen vangt als je je laat meevoeren door het trage ritme van dit land.

En toen was er die keer dat ik van Hwange naar Binga wilde. Geen bussen, geen combi’s, geen idee. Dus vroeg ik het aan de eigenaar van een winkeltje in een stoffig dorp. “Wacht maar even,” zei ze. Twintig minuten later zat ik achter in een pick-up met drie locals, een zak uien en een kip. Niemand zei veel. Maar toen we bij Lake Kariba aankwamen en ik die eerste glimp van het water zag, keek een van de mannen naar me en zei: “This is freedom.”

Geen stap opzij

Zimbabwe voelde als een land waar de natuur niet opzij stapt voor jou – jij stapt in háár wereld. Je leeft in het ritme van vogels, voetstappen op zandwegen, het ritme van bussen die niet op tijd komen maar je toch brengen waar je moet zijn.

Het was soms primitief. Mijn powerbank was mijn beste vriend. Maar juist daardoor was elke zonsondergang magisch, elke ontmoeting echt. Zimbabwe: van rook tot rotsen.