Mijn nieuwe vriend Ahmed nodigde me uit voor een bezoek aan zijn geboortedorp in Boulmane, een klein stadje in de Midden-Atlas van Marokko. “Het is er rustig, mooi, en de lucht is zo schoon dat je de geur van vrijheid ruikt!” zei hij. Wat hij vergat te vermelden, was dat “vrijheid” in Boulmane vooral naar schapenkeutels en verse muntthee ruikt.
De reis erheen: een les in Marokkaans terrein
Ahmed huurde een oude Mercedes-taxi die meer piepte dan een verlegen muis. De weg naar Boulmane was zo hobbelig dat ik dacht dat we aan het breakdancen waren.
Aankomst in Boulmane: waar tijd anders tikt
Toen we aankwamen stond Ahmed’s oom Brahim ons al op te wachten. Hij omhelsde me zo stevig dat ik dacht dat mijn ribben een nieuwe vorm aannamen. “Welkom in Boulmane!” riep hij. “Hier hebben we geen verkeer, geen stress… alleen schapen, bergen en af en toe een verdwaalde ezel.”
En inderdaad: de hoofdattractie van het dorp leek de wekelijkse “Wie Heeft De Luidste Ezel?” wedstrijd te zijn. De winnaar? Een stoer beest genaamd Sultan, die elke ochtend om 5 uur zijn concert gaf alsof hij een contract bij Universal Music had.
Thee, brood en een vreemde uitnodiging
Ahmed’s tante Aisha overlaadde me met muntthee en vers brood. “Eet, eet!” zei ze, terwijl ze mijn bord vulde alsof ik net een maand in de woestijn had doorgebracht. Toen ik dacht dat ik niet meer op kon was, kwam er plots een buurman binnen die me uitnodigde voor zijn neef’s bruiloft. “Over drie dagen! Jij komt ook, je bent nu familie!”
Ik keek naar Ahmed. “Is dit normaal?”
Hij grinnikte. “In Boulmane ben je na vijf minuten óf familie, óf een nieuwe schaapherder. Gefeliciteerd!”
Het grote schaap incident
De volgende dag mocht ik meehelpen met de schapen hoeden. Hoe moeilijk kon het zijn? Nou, heel moeilijk. De schapen bleken slimmer dan ik. Eentje keek me recht aan en rende toen keihard de verkeerde kant op, waarna de hele kudde volgde. Uiteindelijk hielp een 8-jarig meisje, Fatima, me om ze terug te halen. Ze keek me medelijdend aan en zei: “Misschien moet u maar iets anders doen, meneer.”
Vertrek met een volle maag
Toen ik na een paar dagen weer vertrok, had ik:
- 10 kilo tajine gegeten
- 100 keer “Inshallah” gezegd
- 1 bruiloftsuitnodiging
- En een levenslange angst voor eigenwijze schapen
Ahmed zwaaide me uit. “Tot volgende keer! Dan gaan we kamperen in de bergen!”
Ik keek naar de steile rotsen in de verte en dacht: “Misschien neem ik dan toch maar een hotel.”
Boulmane is een plek waar de tijd stil lijkt te staan, de gastvrijheid overweldigend is, en de ezels betere zangers zijn dan de gemiddelde popster. En als je ooit een schaap tegenkomt… ren de andere kant op.
Einde! (Of zoals ze in Boulmane zeggen: “Yallah, klaar!”)
