Er zijn van die bergpassen waar fietsers stiekem van dromen, maar waarvan ze ’s nachts ook wel eens wakker schrikken. De Col du Zad in Marokko is zo’n pas. Er gaat een legende over de Col du Zad, een mysterieuze bergpas in Marokko waarvan sommige locals fluisteren dat hij vervloekt is. Anderen zeggen juist dat hij geluk brengt. Ik besloot om er zelf achter te komen. Geen vervloeking deze keer, maar wel een verhaal over zweet, doorzettingsvermogen en een afdaling die sneller ging dan ik kon bijhouden.
Col du Zad: optimisme vs. realiteit
Ik besloot de route over de Col du Zad te nemen bij mijn fietsreis door de Midden-Atlas. De lokale bevolking keek me aan alsof ik gek was. “Met de fiets? Naar boven?” Een oude man in een café in Aït Oufella gaf advies: “Neem veel water mee… en bid.”
De Klim en een reddende muntthee
De eerste kilometers gingen nog prima. Het landschap was adembenemend: groene valleien, rotsformaties en af en toe een verbaasde geit die me aanstaarde. Maar toen begon de weg serieus te stijgen.
- Kilometer 5: “Dit valt mee!”
- Kilometer 8: “Waarom doe ik dit?”
- Kilometer 12: “Het zweet loopt in mijn ogen en mijn shirt is doorweekt.”
Net toen ik dacht dat ik zou instorten, stopte er een Marokkaanse familie langs de weg. Ze boden me muntthee en vers brood aan. “Voor de energie!” zei de vader. Het werkte. Alsof ze hiermee een turbo-knop hadden ingedrukt peddelde ik verder.
De top: Een overwinning (met een verrassing)
Na 2,5 uur ploeteren bereikte ik eindelijk de top. Het uitzicht was prachtig – uitgestrekte bergen, diepe dalen, en een gevoel van pure overwinning. Ik vierde het met een overdosis dadels en noten. En toen realiseerde ik me: wat omhoog gaat, moet ook weer naar beneden.
De afdaling: Snelheid, schaapsterreur en een bijna botsing
De afdaling was… intens.
- Snelheden waarvan mijn fietscomputer schrikte.
- Haarspeldbochten waar mijn remmen om piepten.
- Een kudde schapen die besloot dat precies nu de weg oversteken een goed idee was.
Ergens halverwege kwam er een daf-truck de bocht om, die net iets te veel van zijn kant van de weg hield. Ik moest uitwijken naar de gravelrand, waarbij ik bijna een salto maakte. De chauffeur was wel zo vriendelijk om te stoppen en te vragen of alles ok was.
De Col du Zad is geen rit voor watjes, maar wel een van de mooiste klimmen van Marokko. Je krijgt er epische uitzichten (als je ogen niet dichtknijpen van de pijn) en het besef dat muntthee het beste sportdrankje ooit is.
Dus: Fiets jij ‘m ook? (neem extra remblokken mee.)
Einde! (Of zoals de truckchauffeur riep: “Besslama! Tot de volgende keer!”)
(Foto’s Maarten van de Biezen)
