Vanaf de watervallen bij Salthinho is de logische route naar Gabu om via de geasfalteerde weg richting Bafata the rijden. Ik heb echter mijn zinnen gezet op de offroad route via Boé en Ché Ché. Dit gebied is begin 2018 uitgeroepen tot het Nationale park Dulombi-Boe om de meest westelijke populatie van chimpansees te beschermen. De weg die ik volg loopt net langs de zuidelijke grens van het park, maar gezien er in heel Guinee-Bissau nergens hekken staan om een nationaal park af te schermen is het landschap net zo mooi als in het park. Het bestaat voornamelijk uit savanne met hier en daar een plukje bomen. Hier beginnen ook de eerste uitlopers van het Fouta Djalon gebergte en delen van de route zijn dan ook heuvelachtig.
Op pad in de ochtendmist
Om zeven uur ben ik klaar voor vertrek en na de eerste tien kilometers op het asfalt sla ik een zijweggetje in die me naar Boé moet brengen. Het begin gaat lekker tot ik bij een stuk ondergelopen wegdek sta. De rivier kabbelt hier over de weg en ik kan niet goed zien hoe diep het is. Na even rondgekeken te hebben zie ik een voetpad dat via een bamboe bruggetje over het water loopt en ik besluit om die dan maar te gebruiken. Het bruggetje is echter niet heel stevig dus ik haal alle bagage van de fiets en breng alles in drie ritjes naar de overkant.
De weg die volgt loopt door stukken bos met af en toe wat huisjes ertussen. Regelmatig vliegen er grote zwermen vogeltjes op als ik passeer en die worden afgewisseld met kleine herten en grondeekhoorntjes. De ochtendmist geeft alles een bijzonder sfeertje mee en ik geniet van een heerlijke ochtend op de fiets.
Donnez moi gasoline s’il vous plaît
Rond een uur of elf komt de zon door de wolken heen en wordt het meteen een stuk warmer. Ook de weg wordt spontaan een stuk slechter en ik hobbel over stenen en tussen de kuilen door. Ik kom aan bij een nieuw stuk ondergelopen weg, maar deze keer is er geen voetpad of bruggetje dat er omheen leidt.
Terwijl ik de beste route verken komt en een motor met een flink aangeschoten militair langs die me meteen om benzine vraagt. Een aparte vraag aan een fietser dus ik leg hem dan ook maar uit dat ik geen verborgen brandstoftank in mijn frame heb zitten. Teleurgesteld vraagt hij dan maar om geld waarna ik me van de domme houdt. Opeens spreek ik geen Frans meer. Me wel goed bewust van het grote geweer over zijn schouder en het feit dat er geen andere mensen in de buurt zijn.
Na een paar keer om geld vragen waarop ik hem steevast glimlachend bedank geeft hij het op en mag ik gaan. Ik maak me meteen uit de voeten. Neem niet de tijd om de tassen van de fiets te halen, maar plens met mijn hele hebben en houwen door het water. Gelukkig blijkt het niet erg diep te zijn en blijft de meeste bagage droog.
Een paar minuten later hoor ik achter me weer een motor en even ben ik bang dat de militair toch heeft bedacht dat hij zo’n makkelijke prooi niet kan laten lopen. Ik doe een halfslachtige poging om het dikke olifantengras langs de weg in te duiken, maar kom niet verder dan het voorwiel dat meteen lek is. Gelukkig blijken het twee mannen uit Guinee te zijn die vrolijk zwaaiend voorbij zoeven.
Links of rechts?
De weg op dit deel van de route bestaat uit niet veel meer dan een paar vertakkende sporen die vaak later weer bij elkaar komen. Het maakt het navigeren soms lastig en ik moet oppassen dat ik niet per ongeluk zonder geldig visum in buurland Guinee beland.
Rond het middaguur kom ik aan bij een kleine markt waar ik stop om de watervoorraad aan te vullen en ik prompt een rijstmaaltijd en handenvol fruit krijg aangeboden. Ik blijf er twee uurtjes zitten in één van de verkoopstalletjes en wacht zo de ergste hitte van de dag af terwijl er om me heen van alles te zien is.
Kinderen vluchten weg tussen de bomen
Rond drie uur ga ik toch weer verder. Het is warm, heel warm. Ver in de dertig graden en dat ik heuvel op en af moet en regelmatig gedwongen wordt de fiets lopend te duwen vanwege de steile helling en slechte weg helpt ook niet mee.
Ik zweet liters en moet bij elk huisje aankloppen om extra water te vragen. Dit leidt soms tot verschrikte reacties van meestal kinderen die gillend wegrennen. Blijkbaar komen hier niet zo heel veel toeristen. Nadat ik dan de rest van de familie de hand heb geschud kan ik met volle flessen weer verder op pad.
Tseetsee territorium
Op het moment dat de zon begint te zakken ga ik op zoek naar een plekje om de tent op te zetten en blijk ik net een gebied met Tseetseevliegen te zijn ingereden. Ik probeer ze zo goed als het kan van me af te slaan maar kan niet voorkomen dat ik een aantal keer pijnlijk gestoken wordt. Ik wil nog een stuk door fietsen maar de zon zakt steeds sneller en ik heb geen andere keus dan om hier de tent op te zetten. Dat lukt uiteindelijk al springend en wapperend met een handdoek.
Ik duik daarna snel de tent in die op de nog warme zandgrond staand vanbinnen aardig op een sauna begint te lijken. Alles is echter beter dan buiten blijven en lek gestoken te worden, dus ik trek maar een blikje sardientjes open die ik met een stuk brood naar binnen werk. Het moet maar voldoen als avondmaaltijd. De tent ga ik niet meer uit, zelfs niet om te koken…
Mieren en termieten
Rond vijf uur ’s ochtends wordt ik wakker van wat geluiden rond de tent het lijkt alsof er iemand met een plastic zak aan het friemelen is. Ik kan de oorsprong echter niet ontdekken en besluit tot een sanitaire stop. Buiten de tent kruipen tientallen termieten mijn benen op en ik duik snel de tent weer in. Een slecht idee want nu zit ik opgescheept met een zooi termieten in de tent. Ik begin dan ook meteen met het pletten van alle termieten die ik zie. Na vijf minuten lijk ik het overgrote deel kwijt te zijn. Een blik op het gaas van de tent verteld me echter dat er buiten nog veel meer over de tent kruipen.. Gezien die niet binnen kunnen komen besluit ik maar weer naar dromenland te vertrekken.
Vroeg in de ochtend pak ik alles in met de tent strak dichtgeritst. Ik spring daarna optimistisch de tent uit om de spullen op de fiets te laden. Dat lukt prima buiten het feit dat ik meteen weer wordt aangevallen door de tseetseevliegen. De lege tent versleep ik naar een termieten vrije zone, pak hem daar in en maak me vervolgens snel uit de voeten.
Twee dagen later als ik de tent weer wil opzetten blijkt het grondzeil vol kleine gaatjes te zitten. Het geluid van het gefriemel aan een plastic zak een paar dagen terug was het geluid van de termieten die aan mijn tent zaten te knagen… Dat houdt in dat mijn tent niet langer waterdicht is. Niet erg handig gezien ik onderweg ben naar Sierra Leone waar nu net het regenseizoen voor de deur staat.
Veilige doorgang voor 500 CFA
De 15 kilometer naar Ché Ché vallen me zwaar. Zonder een goed ontbijt (het brood heb ik de avond ervoor opgegeten), de continue aanvallen van Tseetseevliegen en de slechte weg over de rotsen maken de voortgang traag.
Eenmaal aangekomen bij het checkpoint in Ché Ché heb ik dan ook de puf niet meer om in discussie te gaan met de militairen. Ik geef ze 500 CFA (€0,80) zodat zij sigaretten kunnen kopen en ik meteen door kan naar de waterpomp. Het is de eerste en laatste keer dat ik bij deze fietsreis toegeef aan omkoping.
Gelukkig is de weg vanaf hier een stuk beter. Na de oversteek van de Rio Corubal rivier kan ik bij een winkeltje een paar pakken koekjes kopen en is het nog maar een paar uurtjes fietsen naar Gabu.
Nog een hoogtepunt van Guinee-Bissau
Fietsen in dit deel van Guinee-Bissau is een uitdaging. Dorpjes liggen ver uit elkaar en de weg vertakt regelmatig in verschillende richtingen. Aanwijzingen zijn er zelden waardoor het gokken wordt of je de juiste kiest. Vaak komen de verschillende vertakkingen uiteindelijk toch weer bij elkaar, maar het kan ook zo zijn dat je er na een paar kilometer achter komt dat je je wel erg uit de geplande richting begeeft en een stukje terug moet om een ander pad te kiezen. Het indrukwekkende landschap is is alle extra moeite waard. Zorg dat je genoeg water meeneemt en je staat aan het begin van één van de mooiste trips in Guinee-Bissau.
(Foto’s Maarten van de Biezen)
