Een bagagedrager vol waterflessen, twee tassen dadels en ik ben klaar voor de woestijn etappe. De Sahara voldoet niet helemaal aan mijn verwachtingen. De eerste dag start met een flinke regenbui. Ook de verwachting dat het een vlakke rit zou worden klopt niet helemaal. Regelmatig zitten er flinke klimmetjes in de route. Wat wel aan de verwachtingen voldoet zijn de enorme leegtes, afstanden en hitte overdag. Het wordt een slijtageslag, maar ook een enorme overwinning om niet een lift te vragen bij het enkele voertuig dat met grote tussen posen voorbij rijdt. Een deel van de reis dat me nog lang zal bijblijven.
Mijn route door de Westelijke Sahara:
Visum Westelijke Sahara: Vanuit Marokko niet nodig en kan je door op het visum dat je bij binnenkomst in Marokko hebt gekregen. Kom je uit Mauritanië dan krijg je hem bij de grens. Geldig voor 90 dagen.
Beste reistijd Westelijke Sahara: november t/m april. De andere maanden kunnen erg heet worden. Van november t/m januari is er kleine kans op een verfrissend regenbuitje.
Reisadvies Westelijke Sahara: De meeste overlanders volgen de kustroute op weg naar Mauritanië. Houd rekening met vele checkpoints waar je elke keer weer je (paspoort) gegevens moet afgeven. Bij mij werd er zelf gevraagd naar het kenteken van de fiets. Verder geen bijzonderheden. Zie hier het advies van buitenlandse zaken.
Dagboek: Nederland – Mali:
2010/10/22 Laayoune – Vandaag dus een verdiend dagje rust in Laayoune. Laayoune is de administratieve hoofdstad van de Westelijke Sahara met zo’n 200.000 inwoners en honderden UN soldaten. Veel toeristen vind je hier ook niet behalve een handjevol dat op doorreis is komend van of gaand naar Mauretanie.
De dag begint goed met een ontbijtbuffet waar we rustig 2,5 uur voor gaan zitten terwijl we herhaaldelijk tripjes met het bord op en neer maken naar het buffet. Lars had het super idee om bij het dure hotel dat zo’n 500 meter van onze budgetkamer afzit te ontbijten. Zou ik nooit op zijn gekomen, maar is iets om te onthouden voor later !
Daarna is het even uitbuiken op de kamer, de tent laten drogen op het dakterras en wat rondsnuffelen in de Lonely Planet. Terwijl ik rustig zit te lezen komt Lars terug naar de kamer om zijn paspoort te halen en moet ik ook mee naarbeneden. Hij is ‘aangehouden’ door de politie terwijl hij zijn tent op de stoep voor het hotel aan het opzetten was. Dit ook met de bedoeling om hem even te laten drogen, maar volgens de agent gaf dat geen blijk van respect en verpeste dat het straatbeeld.
Ze moeten weer alle details uit het paspoort opschrijven op een voddig papiertje dat waarschijnlijk straks ergens in de auto gaat rondslingeren, maar daarna was het weer goed en kon ik weer verder in mijn boek.
De dag verloopt verder rustig. We doen nog wat inkopen, fietsen een stukje door de stad en eten nog wat bij een restaurantje. Het eerste voedsel dat nodig is na het enorme ontbijt van vanochtend…
En niet onbelangrijk; ik koop een paar nieuwe slippers… De oude zijn na 5 jaar nu echt versleten …
2010/10/23 Laayoune/ Laayoune Plage – Lars is vannacht niet helemaal lekker geworden wat waarschijnlijk door het broodje van gisteravond is gekomen. Gelukkig had ik wat anders op mijn menu staan en blijf ik gespaard. Wel betekend het dat we het vertrek richting Dakhla even uitstellen. Ik vind een fietsmaatje in deze grote zandbak wel fijn, dus besluit om weer richting het hotel verderop te lopen voor een uitgebreid ontbijt. Bij terugkomst blijkt Lars weer opgeknapt en besluiten we het ritje naar Laayoune Plage te maken. Dat is zo’n 25 kilometer dus moet te doen zijn. Er staat wel een flinke zeewind waar we tegenin moeten, maar na een uur en drie kwartier en twee controleposten komen we aan bij de zee. We vinden een camping en zetten onze tenten op. We staan vlak naast een groot militair kamp dus het moet hier veilig genoeg zijn… Ik fiets met de ondergaande zon nog een rondje door het dorpje, maar daar blijkt verder weinig te beleven. Wel is het heerlijk om zonder bagage een stuk langs de zee te trappen.
2010/10/24 Laayoune Plage/ Sahara – Het vertrek staat al vroeg gepland en er staat inmiddels al een straf windje. We moeten er nog een paar kilometer tegenin, maar keren de fietsen dan weer naar het zuiden en rijden met grote snelheid en de wind in de rug door de woestijn. Bij het uitfietsen van Laayoune Plage kopen we nog wat versgebakken broden die ik later door het gehobbel verloren blijk te zijn. Normaal gesproken zit het brood in een plastic zak, maar omdat het nu nog heet was werd het in papier verpakt en dat had ik dus niet goed genoeg onder de snelbinders gestoken … Voor mij wordt het dus oud brood dat ik nog over heb van gisteren…
Na 40 kilometer fietsen komen de finnen die vannacht op dezelfde camping stonden voorbij rijden met 2 blikjes ijskoude cola uit het raam gestoken. We stoppen snel en terwijl de cola snel nog sneller verdwijnt mag ik ook nog even mijn naam op het raam van de auto schrijven.
Terwijl we even later een plekje zoeken voor het tweede ontbijt zien we in de verte een zendmast langs de weg staan. We besluiten daar te stoppen om in de schaduw en buiten de wind van het muurtje eromheen wat te eten. We rijden van de weg af en duwen onze fiets de twintig meter naar de mast toe. Terwijl we ons brood en beleg bij elkaar aan het pakken zijn komt er opeens een oud mannetje door de poort naarbuiten en gaat helemaal uit zijn dak. We proberen hem uit te leggen dat we alleen even wat willen eten, maar de man gaat over de rooie en begint steeds harder in het arabisch te schreeuwen. Dan loopt hij opeens terug naar binnen om vervolgens nog steeds schreeuwend met een basketbal knuppel naar buiten te komen waar hij eens flink mee begint te zwaaien. Lars en ik besluiten dat we hier niet welkom zijn en pakken ons brood maar weer in. We fietsen nog een kilometer verder en gaan maar langs de kant van de weg in het zonnetje ons brood opeten. De wind zorgt ervoor dat we ook een flinke hap zand daarbij binnenkrijgen.
Een aantal kilometer verder bij een nieuwe zendmast komt er een hond grommend en blaffend naar ons toe rennen en we besluiten maar de zendmasten voorlopig hard voorbij te rijden.
Het fietsen gaat de rest van de dag fantastisch met maar kleine stukjes zijwind en grotendeels de wind in de rug waardoor we zonder moeite snelheden halen van 25-28 km/h. Na 125 kilometer vinden we het wel weer genoeg voor vandaag en zien een stukje begroeiing met stekelige struiken. Uiterst voorzichtig manouvreren we de fietsen daardoorheen en zetten de tent mooi buiten het zicht van de weg op. In Laayoune Plage hebben we nog wat biertjes kunnen scoren, voor elke dag één en in de schaduw van de tent is het met één daarvan en een zak pinda’s prima uit te houden tot de avond weer valt.
2010/10/24 Sahara/ stukje verder in de Sahara – We vertrekken weer vroeg en met de volle wind in de rug gaat het enorm hard. Na nog geen twee uur hebben we de 50 kilometer naar Boujdour afgelegd en bestellen we ieder een 4-eieren omelet met thee. Voor de middag hebben we al 80 kilometer gefietst en dat is een nieuw ochtend record. Als we uiteindelijk ruim over de 140 zitten gaan we op zoek naar een campeer stekje. Dat is nog lastig met de harde wind, maar uiteindelijk vinden we een plekje met wat lage doornige struiken waar we enigzinds uit de wind staan. Ik zet de tent vast met extra touw en de (bagage)spin en weet hem redelijk wappervrij te krijgen. Wel ligt er al na 10 minuten een laagje fijn zand over alle spullen en het proberen te verwijderen levert alleen maar nieuwe hoopjes op andere plekken op. Het fijne zand komt zelfs door het muskietengaas heen en er is geen houden aan. Het is niet anders en ik schud de slaapzak nog maar een extra keer uit voor ik ga slapen…
2010/10/25 Sahara/ nog verder in de Sahara – Klaasvaak is vannacht iets te scheutig geweest met zijn zand en ik voel me net een mummie als ik wakker word. Ik schud het zand van me af en nuttig verbazingwekkend een ontbijtje zonder al te veel geknars van zand tussen de kiezen. Vol goede moed is het vervolgens op weg met het hoofd nog vol van de wind van gisteren. Het gaat inderdaad de eerste 20 kilometer voortvarend, tot de weg steeds meer naar het westen afbuigt en de wind ook iets lijkt te draaien. Dat resulteerd in een harde zijwind waarbij het zand in vlagen tegen ons aan waait. Het is helemaal erg wanneer er vrachtwagens passeren die een complete zandstorm veroorzaken. Na zo’n 10 vrachtwagens waardoor we compleet van de weg geblazen werden zijn we zo slim om bij het zien van een nieuwe vrachtwagen snel naar de andere kant van de weg te vluchten om zo de ergste klap te voorkomen. Er volgt een lang uur van ploeteren en zand uit de ogen vegen.
Dankzij de informatie van een fietser die de route een paar jaar geleden heeft gereden weten we dat er een restaurant aan zit te komen en daar bestellen we weer een 4-eieren omelet die supersnel verdwijnt. Als we verder gaan lijkt de wind weer verder gedraaid en de weg gaat ook terug richting het zuiden wat ons weer de gunstige wind in de rug oplevert. Aan het eind van de middag lijkt de wind echter weer gedraaid en terwijl de weg weer naar het westen afbuigt krijgen we de wind weer van opzij, maar nu van de andere kant dan vannochtend. We komen uiteindelijk aan in een verlaten dorpje en besluiten de tent op te zetten achter de muur van de watertoren. Tijdens het uitrollen van de tent blijkt er toch nog een opzichter in het dorp te wonen, die ons uitnodigt voor de thee en ons de tenten laat opzetten binnen de muren van zijn woning hetgeen voor een beetje beschutting zorgt.
Voor zover het me duidelijk wordt in de mix van frans/ spaans en arabisch woont de beste man hier al een paar jaar in zijn eentje om de boel een beetje in de gaten te houden. Het lijkt me een vreselijk eenzaam bestaan en ik blijf maar wat langer zitten bij de tweede theeronde.
Er blijkt ook een welkome douche te zijn. Er loopt een pijp naarbeneden vanuit de watertoren en ik krijg een grote sleutel mee om de hoofdkraan open te draaien waarna er water uit de slang komt stromen. Het ruikt een beetje muf, maar het is warm ! Bijna heet zelfs. De watertoren staat natuurlijk de hele dag te bakken in de zon wat het water binnenin behoorlijk verwarmd. En zo duik ik dus schoon mijn tentje weer in.
2010/10/26 Sahara/ Dakhla – De dag vandaag verschilt niet veel van de afgelopen paar. We fietsen wat, eten wat, fietsen wat & eten wat tot we bij de afslag naar Dakhla komen en bijna van de fiets worden geblazen. Er volgt een zwaar laatste stuk en onderweg rij ik mijn voorband lek op een oorbelletje. Heel schattig een roze hartje…. Door hem een paar keer op te pompen komen we toch nog in Dakhla aan en nemen we een hotelletje in het centrum. Ik voel me net zo leeg als de woestijn waar we de afgelopen dagen door het hebben gereden en plof neer op het bed. Morgen weer een dag maar dan gelukkig geen fietsdag. Tijd om even de batterijen op te laden.
2010/10/28 Dakhla – Een rustdagje vandaag en die is nodig. Mijn maag is een beetje van streek dus ik blijf voornamelijk op de hotelkamer wat uitrusten. Wel pakken we ’s ochtends een ontbijtbuffet in het 4 sterren hotel van de stad waarbij ik voornamelijk loopjes naar de verse sinaasappelsap tap maak. Ook is het vandaag wasdag. De ketting krijgt een schoonmaakbeurt en lekke band nummer 13 wordt geplakt.
2010/10/29 Dakhla/ terug in de Sahara – Mijn maag is nog niet helemaal rustig, maar ik besluit toch op de fiets te stappen. Enige andere optie is om te wachten tot het weer allemaal goed voelt en dan de bus te pakken naar de grens, maar dat zal ik alleen doen als ik er onderweg bij neerval. Even doorbijten dus. De eerste 40 kilometer moeten we terug over de weg die het schiereilandje op loopt naar Dakhla. Dat is grotendeels tegen de wind in, maar gelukkig waait het minder hard als de afgelopen dagen en kan ik een beetje in de slipstream van Lars fietsen. Nadat we terug bij de afslag zijn draait de weg weer naar het zuiden en hebben we de gunstige rugwind. Ik weet er met de nodige pauzes nog 100 kilometer uit te persen en net als we een plekje willen gaan zoeken voor de tent zien we een ideale baai. Het is nog even ploegen door het mulle zand, maar vervolgens kunnen we de tent opzetten op een fantastiche plek. Zo’n 30 meter van de zee en we hebben het hele strand voor onszelf!
2010/10/30 Sahara/ in de Sahara – Nadat we de fiets de baai uit hebben geduwd gaan we weer op pad. Ik heb geprobeerd wat pap van couscous te maken, maar na twee happen heb ik de rest in het zand gekieperd. Wel heb ik wat yogurt naar binnen weten te krijgen. Dag twee fietsen op yoghurtjes dan maar. Niet ideaal en ik merk het energie tekort bij ieder heuveltje. Gelukkig waait er een windje in de rug en is het vrij simpel peddelen tot we bij een restaurantje aankomen. Hier doen we grote inkopen omdat er volgens de informatie die we hebben voorlopig geen voorzieningen meer zijn.
De fiets voelt bij het wegrijden aan als een tank met al die liters water achterop, maar als je eenmaal in beweging bent merk je er niet veel meer van.
Aan het eind van de middag vinden we weer een mooi plekje bovenop een klif met de zee een meter of 20 beneden ons. Dit soort plekjes hadden we vaker op gehoopt, maar voor een ‘Coastal Road’ is er verdacht weinig water te zien. Meestal zit er een kilometer of wat zand tussen en is de zee niet te zien. Ik kook vanavond een klein pannetje spaghetti en geniet daarna meteen van een toilet met uitzicht op zee. In ieder geval heb ik weer wat normaal voedsel binnen en heb ik meteen uitgevonden dat mijn nieuwe slippers ook ideaal zijn om gaatjes mee in het zand te graven.. Daarnaast heb ik ook nooit eerder een toilet met zo’n mooi uitzicht gehad !
Tegen de avond komt er nog een jeep met militairen even checken of alles ok is en na een ‘bonne nuit’ zijn we weer alleen met het ruisen van de zee.
2010/10/31 Sahara/ 50 km voor de grens in de Sahara – We gaan weer op pad en komen sneller dan verwacht aan bij een tankstation/ restaurant. Ik heb dan nog ruim 10 liter water over achterop de fiets dus hoef dat alvast niet bij te vullen.. Ondanks dat mijn maag nog steeds last geeft besluit ik een salade te bestellen, want op weer alleen dat beetje yogurt van vanochtend fietst het niet super. De salade smaakt echter prima en na een korte pauze bestel ik er nog één. Het kost me een extra stop die middag maar het geeft wel weer wat energie.
Eind van de middag is het tijd om een plekje te zoeken voor de tent. Wij hebben enige tijd terug een bord zien staan met ‘Danger Mines!’ en zijn nu niet al te happig op een plekje weg van het veilige asfalt. Op een gegeven moment zien we een twintig meter naast ons de oude weg lopen net achter een heuveltje langs. Op de oude weg en daartussen zullen toch zeker geen mijnen liggen ? We gooien eerst twee stenen en lopen daarna heel voorzichtig naar ons nieuwe slaapplekje.
2010/11/01 Sahara/ Nouadhibou – We volgen onze voetstappen weer precies terug de weg op en fietsen naar de grens waar bij aankomst een enorme rij auto’s staat te wachten. Wij rijden echter naar het restaurant vooraan de rij en doen daar eerst een tweede ontbijtje met een theetje. Daarna sneaken we tussen twee auto’s door en vullen onze gegevens in op het uitreisformulier. De stempel halen we bij een tweede loketje terwijl bij een derde loket nog een keer al onze paspoortgegevens in een groot boek worden genoteerd. Nadat het paspoort door verschillende beambten bij verschillende slagbomen nogmaals wordt gecontrolleerd mogen we doorrijden het niemandsland in. Het blijkt een stuk piste te zijn van zo’n drie kilometer met flinke gaten en hobbels erin. Gisteren is mijn zadel los komen te zitten en bij het vastdraaien daarvan bleek het moertje dolgedraaid te zijn. Vannochtend schoot hij weer los en dat was op het gewone asfalt vervelend, maar niet zo’n enorm probleem. Nu echter zit ik bij elke hobbel scheef op de fiets met het stuur de ene kant op gericht en mijn lichaam de andere..
Uiteindelijk weet ik hem weer vast te drukken en door hem elke paar minuten terug naar beneden te duwen, wat na een beetje oefening ook al rijdende lukt kan ik weer normaal verder fietsen.
Aangekomen bij de Mauretaanse grens begint het ritueel opnieuw. Eerst worden de gegevens door een militair voorgelezen terwijl een tweede militair het met één vinger in de computer invoerd. Zijn vingers volgend lijk ik in de computer terecht te komen als ‘Marteen van de Beezin’. Ik zeg maar niets… Het komt in het tweede hokje weer helemaal goed als mijn naam en paspoort gegevens correct gespeld op een papiertje worden geschreven. Wel moet ik zelf mijn naam, achternaam, geboortedatum, plaats enz. opdreunen terwijl hij met mijn paspoort voor zijn neus zit. Hij lijkt niet eens verbaasd als het allemaal blijkt te kloppen. Door naar het derde hokje waar alle gegevens opnieuw worden opgeschreven. Dit keer in een mooi rood boek… Hier krijgen we ook onze inreisstempel en na een laatste check bij de slagboom rijden we na twee uur grensperikelen Mauretanië binnen!
Het landschap verschilt niet veel van wat we de afgelopen dagen hebben gezien, maar voor het gevoel is alles anders. Na zo’n 40 kilometer rijden we Nouadhibou in. Het lijkt meer op een groot dorp dan een stad en na wat geld gewisseld te hebben komen we aan op camping Chez Abba. Een mooie stek met wat boompjes voor schaduw. Er staat één andere overlander en dat blijkt een Nederlandse fransman te zijn die met zijn dochter een reis naar Burkina Faso maakt. We raken aan de praat en drinken later op de avond met z’n allen nog een biertje.
Na overdag nog een paar keer wat problemen gehad te hebben met de maag gaat het tegen de avond opeens een stuk beter en ik kook een pan vol macaronie, ham & kaas. Ik eet alles als een gek op en val daarna nog de rest van de ham aan met een paar lepels mayonaise. Vervolgens moet ik een kwartier wachten tot ik weer wat plek heb voor ik aan mijn yogurt toetjes begin.. Voor morgenochtend heb ik vast een hele meloen ingeslagen. Volgens mij gaat het weer de goede kant op…
Alle foto’s van dit deel an de fietstocht.
Feestdagen: 3 maart – Troonfeest, 14 augustus – Oued ed-Dahab, 20 augustus – Viering van de Volksrevolutie, 18 – november Onafhankelijkheidsdag.
