Na mijn reis naar Malawi, Mozambique en Zambia in 2002 heb ik altijd spijt gehad dat ik niet naar de Victoria Falls ben gegaan. Zo dichtbij, maar ondanks zes maanden in de regio paste het toen niet in de de plannen. Nu terwijl ik de route voor een nieuwe fietsvakantie probeer te bepalen valt mijn oog op een internet advertentie. Zuidelijk Afrika in drie weken. Kaapstad, Victoria Falls, Chobe, Etosha, Okavango Delta, de Himba. Allemaal namen waar ik spontaan opgewonden van word, maar nee .. Ik ben toch niet het type voor een groepsreis en ik zoek verder naar mooie fietsroutes in Schotland.
Een rondje Loch Ness staat al lang op de verlanglijst. Niet dat ik een monster hoop te zien. Of stiekem misschien een klein beetje. Maar de verhalen en landschappen spreken al lang tot de verbeelding. William Wallace zie ik zo door de velden rennen. De route begint vorm te krijgen en ik ga op zoek naar een vliegticket of bootovertocht waarbij de fiets voordelig mee kan. En dan weer die advertentie. ‘Zuidelijk Afrika in drie weken’ …
Deze keer klik ik op de banner en bekijk de geplande route door Zuid Afrika, Namibie, Botswana & Zimbabwe. De twijfel slaat toe .. Gaaf, nee echt niet, Victoria Falls !!, ehh groepsreis, handig de toegang tot wildparken is al geregeld, aanpassen aan het reisschema, help…, Kaapstad!, wat als ik de mensen niet leuk vind…
Een week later heb ik de reis geboekt. Twee maanden later kom ik aan op Schiphol. Dit is nog spannender dan toen ik alleen vertrok op de fiets naar West Afrika. Welke mensen kom ik tegen? Ga ik het er drie weken mee uithouden?
De starbucks is het trefpunt en als ik aan kom lopen denk ik de eerste gezichten al te herkennen van het voorstel rondje op facebook. Is dat niet Maud en volgens mij zie ik daar Martijn .. Tijd voor een bak koffie dan maar.
Iedereen is enthousiast om op reis te gaan en de sfeer is meteen goed. De vlucht verloopt voorspoedig en voor we het weten staan we in Kaapstad en worden we opgewacht door onze gids Mxolisi Moyo … Niemand kan het uitspreken dus noemen we hem maar Henk. Mxolisi kan er wel om lachen.
Aangekomen bij het hostel in Kaapstad wil ik meteen op ontdekking uit, maar begint het scenario waar ik al bang voor was.. De groep gaat in discussie en kostbare tijd gaat verloren. Uiteindelijk wordt er besloten dat we naar Lions Head gaan. Een geweldige wandeling met best pittige klimmetjes en een sensationeel uitzicht over de stad en de Atlantische oceaan. ’s Avonds bij de bar leren we elkaar wat beter kennen.
Vroeg op
We moeten de volgende dag al vroeg uit de veren. Iets wat de komende weken de standaard zal worden. Uitslapen is er op deze reis niet bij. Opstaan tussen vijf en zeven uur ’s ochtend’s wordt de norm. Dat was ook al aangegeven in de reisbeschrijving, dus ik schik mij naar mijn lot en geniet met volle teugen van de rondtrip door Kaapstad. De schattige pinguïns bij Boulders Beach en de verfrissende fietstocht naar Cape Point.
De volgende dag staat een lange rit op de planning. Van Kaapstad in één keer naar de grens met Namibië. Nog vermoeid van alle eerste indrukken stappen we om zes uur in de truck. Negen uur zullen we vandaag onderweg zijn. Ieder kwartier zie ik wel een punt waar ik even zou willen stoppen, maar de truck dendert door. Heb ik dan toch een verkeerde keuze gemaakt ?
Aangekomen bij de Oranjerivier voelt alles weer goed. Een aantal van de groep gaan een kano tocht maken. Ik besluit om even te relaxen en neem met mijn nieuwe tent genoot een frisse duik in de rivier. Het tempo van reis is even wennen…
Groepsreizen, geen ruimte voor eigen invulling?
Terwijl ik in de rivier op een surfplank in het water dobber zie ik mijn laatste bezoekje aan Amsterdam weer voor ogen. Een groep van zo’n 20 personen loopt trouw achter de gids aan die zijn oranje paraplu hoog boven zijn hoofd houdt. Er volgt een korte uitleg van de munt toren. Camera’s worden gepakt en na een snelle fotoshoot loopt het gezelschap door naar het volgende punt op de route. Iedere keer als ik zoiets zie denk ik ‘dat nooit!’. De dag erop ervaar ik even zo’n momentje als de truck stopt en we met zijn allen rondom een ‘speciale’ boom foto’s staan te maken na een kort praatje van Henk. “Vijf minuten en dan gaan we weer rijden hoor”. Ik maak de foto en stap daarna gehoorzaam de truck weer in.
Die avond lopen we langs de Fish River Canyon. Na de Grand Canyon in Amerika is dit de grootste canyon ter wereld. Iedereen doet zijn ding en af en toe komen we elkaar tegen. We maken een grap of een foto van elkaar en niet veel later kijken we gezamenlijk vanaf het centrale uitkijkpunt naar de zonsondergang. Hoogtepunt, na hoogtepunt volgen de dagen erop. De Sossusvlei met indrukwekkende zandduinen waaronder Dune 45 en de Dodevlei. Etosha waar ik het ‘Big Five’ lijstje kan afvinken na mijn eerste ontmoeting met wilde neushoorns. De Okavanga Delta, Chobe en dan eindelijk Victoria Falls.
Victoria Falls
Na de kortste reisdag van de trip zien we na drie uur rijden opeens een flinke rookpluim voor ons opdoemen. Bosbrand ? Het landschap is immers kurkdroog nu net voor het regenseizoen. De truck hobbelt echter onverstoord verder en opeens beseffen we dat het geen rook is maar dat we naar het stuifwater van de machtige Victoria watervallen kijken. We moeten nog kilometers rijden, maar ons doel Mosi-oa-Tunya, Letterlijk vertaald: de rook die dondert, is al in zicht.
De Victoria Watervallen. De eerste blanke die deze heeft ontdekt is de Schotse missionaris en ontdekkingsreiziger David Livingstone. Hij kwam aan bij dit watergordijn op 17 november 1855. Hij beschreef het als volgt. “Geen enkel ander uitzicht in Engeland kan de schoonheid hiervan overtreffen” en “zulke lieflijke beelden moeten de engelen met bewondering bekeken hebben tijdens hun vluchten”. Het zijn de breedste watervallen van Afrika en vormen een watergordijn van 1708 meter breed en 100 meter hoog met een maximale valhoogte van 128 meter. Per minuut valt er zo’n 500 miljoen liter water over de rotswand. Een geweldig gezicht en deze keer kan ik het gelijk delen met de hele groep.
Groepsreizen, de conclusie…
Een groepsreis, ik heb lang getwijfeld en weet niet of ik het snel weer zou doen. Het grootste nadeel bleek dat er nauwelijks contact mogelijk was met de lokale bevolking. Daar was door het rappe schema van de reis gewoon geen tijd voor en de enkele keer dat het wel kon blijf je toch een beetje met reisgenoten in groepjes hangen.
Toch was deze groepsreis een aangename verassing. Na twee dagen was het alsof we elkaar al maanden kenden. Gezelligheid, roddel en achterklap, haat en liefde. Alles is aanwezig. Reisgenoten met dezelfde interesses die niet zeuren als er een keer geen warme douche is. Leuke contacten die ver na de reis blijven met net twee weken terug een gezellige reünie. Geen eenzaam ontbijt alleen voor de tent. Hoewel dat ook weer zijn charmes heeft. Voor de twijfelaars; gewoon doen!
+ Groepsreizen – Mooie momenten (meteen) kunnen delen met gelijkgestemden.
+ Groepsreizen – Alle hoogtepunten van een land/ regio bij elkaar.
+ Groepsreizen – Nieuwe vriendschappen die blijven tot lang na de reis (inmiddels staat reünie nummer 5 op de planning)
+ Groepsreizen – Geen geregel, boeken, instappen en genieten!
+ Groepsreizen – Gezelligheid, roddel en achterklap, haat en liefde. Alles is aanwezig.
– Groepsreizen – Je zit vast aan een vast reisschema.
– Groepsreizen – Minder contact met de lokale bevolking, omdat je toch meer als groep(je) bij elkaar blijft hangen.
– Groepsreizen – Het zelf ontdekken van een bestemming. De reisgids ‘kauwt alles netjes voor’.
– Groepsreizen – Uitslapen is er vaak niet bij 😉
Lees verder: De beschreven reis bij Shoestring.
(Tekst & Foto’s: Maarten)
