Merzouga is een klein dorpje in het zuidoosten van Marokko en is de toegangspoort tot de Sahara. Het dorpje dat op ongeveer 30 kilometer van de Algerijnse grens ligt is de ideale thuisbasis om de Erg Chebbi woestijn met zijn eindeloze zandduinen te bezoeken. Het gebied maakt deel uit van de sahara.
Ik fiets vanaf Asous via Rissani en terwijl de kilometers voorbij tikken wordt het landschap steeds droger en dorrer tot ik op een gegeven moment tussen alleen maar kale vlaktes met zand en stenen rij. Aangekomen in Rissani sla ik nog wat extra water in en peddel door naar Merzouga wat een laatste 37 kilometer door de zandvlaktes is. Op dit stuk beginnen naast de lokale bevolking ook de toeristen opeens naar me te zwaaien en ik voel me net de koningin met één hand steeds in de lucht.
Bij Merzouga eindigt het asfalt en achter de huizen liggen grootse zandduinen. Verder fietsen is hier geen optie met de wielen die steeds ver wegzakken in het mulle zand, dus ik regel voor de dag erop een kameel met gids om op die manier verder het gebied te verkennen.
Volgens de lokale legende is Erg Chebbi ooit ontstaan toen een welgestelde familie een laat in de avond reizende vrouw met haar zoon geen onderdak gaven voor de nacht. God werd daar woest om en begroef de familie onder grote lagen zand. Erg Chebbi torent nu uit boven de dorpjes Merzouga en Hassi Labied waartussen zich een groot aantal hotels en campings hebben gevestigd, elk met een onbetaalbaar uitzicht op de woestijn.
Op een dromedaris de woestijn in
Halverwege de middag word ik opgehaald met een dromedaris en lopen de gids, de dromedaris en ik daarop de zandduinen in. Het is een fantastische tocht van zo’n twee uur waarbij we lange tijd dwalen zonder enig leven te zien.
Op een gegeven moment komen we een andere stoet dromedarissen tegen, maar die halen we al snel in als de voorste van de rij koppig in het zand gaat liggen en niet meer opstaat. We zijn dan snel weer alleen en een stuk later doemen opeens een paar tenten op tussen twee grote zandduinen. Dit zal de slaapplek worden voor vannacht.
Terwijl de zon langzaam achter de horizon zakt zit ik alleen in de stilte te genieten van de omgeving. Mijn gids die eten kookt in de tent reken ik even niet mee en ook de dromedaris die zo af en toe wat ondefineerbare geluiden maakt zo’n 20 meter verderop laat ik buiten beschouwing. Het is super ! De stilte is overweldigend en langzaam worden duizenden sterren zichtbaar aan de hemel. Er volgt een etentje bij kaarslicht dat bijna romantisch is te noemen, ware het niet dat ik hem deel met een kerel met een zwarte baard.
Van kleur verschietende zandduinen
Zodra de zon de volgende dag opkomt zoek ik een weg tussen de sporen van de woestijndieren door naar de hoogste punt van de zandduin voor me. Het zonnetje klimt langzaam omhoog en ieder moment verschieten de zandduinen met de veranderende stand van de zon van kleur. Het is een geweldig schouwspel waar je uren naar kan kijken.
Maar ik moet toch maar naar de tent voor het ontbijt, zodat we daarna op pad kunnen voor het door hitte onmogelijk wordt. Ik kijk rond vanaf mijn zetel op het schip van de woestijn en concludeer dat de duinen de afgelopen nacht van vorm en plaats veranderd lijken te zijn. Gelukkig heb ik de gids bij me die me weer terug naar de camping brengt zodat ik een dagje uit kan rusten en nagenieten.
Merzouga: een bijzonder stukje Marokko
Bij een rondreis door Marokko mag Merzouga eigenlijk niet ontbreken. Midden in de woestijn op een zandduin zitten terwijl de zon ondergaat heeft iets magisch. De steeds veranderende kleuren van de duinen in dit bijna buitenaardste landschap zul je nooit meer vergeten.
Voor een woestijntocht is Merzouga dan ook één van de beste plekken om dit te doen. Het dorpje is goed bereikbaar via een asfaltweg en er is voldoende keus in aanbieders voor korte of meerdaagse tochten in de woestijn. Ik heb gekozen voor een toch met een kameel, maar ook jeep safari’s en quad rijden behoort tot de vele mogelijkheden.
(Foto’s: Maarten van de Biezen)
