Guinee, troste derde plaatshouder in het rijtje van meest corrupte landen ter wereld, wordt het twaalfde land waar ik door fiets. Vooraf had ik goede verhalen gelezen over de Fouta Djalon. Daar blijkt geen woord van gelogen. Steile rotsformaties zorgen als afwisseling voor wat wandelplezier en we fietsen langs een paar flinke watervallen. Van corruptie is als fietser weinig te merken. Ook hier is de ontvangst van de lokale bevolking en autoriteiten weer hartelijk.
Mijn fietsroute door Guinee:
Visum Guinee: Vooraf aanvragen. Ik heb het visum gehaald in Serekunda, Gambia. Binnen een half uur geregeld. Benodigdheden weer een pasfoto, het paspoort en de visumkosten. Destijds $100 voor 3 maanden met onbeperkt in- en uitreizen. Visum is ook te regelen in Bissau (Guinee-Bissau). Fietsmaatje die ik daar tegenkwam moest een dag wachten. Kosten ongeveer gelijk. In 2015 zijn beide opties nog steeds beschikbaar, hoewel de kosten & aanvraag procedure mogelijk zijn veranderd.
Beste reistijd Guinee: december t/m maart. De Harmattan wind uit de Sahara zorgt deze maanden voor droge dagen en relatief koele nachten. Wel zorgt diezelfde wind voor veel stof. Ik heb dagen met een mondkapje gefietst omdat ik problemen met de keel kreeg vanwege al het stofhappen. Januari (1200+ mm) en augustus (1000+ mm) zijn beter te vermijden , dan komt de regen als een stortvloed naar beneden met onbegaanbare wegen als gevolg.
Reisadvies Guinee: Guinee staat in de top 3 van meest corrupte landen, toch hoef je je als fietser daar niet heel druk over te maken. Vriendelijk blijven lachen en rustig de tijd nemen is vaak de oplossing bij controles van politie en of leger checkpoints. Momenteel is het reisadvies ‘alleen noodzakelijke reizen’ van pas op een groot deel van het land. Dit vanwege de aanhoudende ebola epidemie. Iets waar je als (fiets) toerist waarschijnlijk niet heel snel mee in aanraking komt. In oktober 2015 staan de presidentiële verkiezingen gepland. In het verleden heeft dit vaak tot onrust geleid. Hou de situatie dus goed in de gaten. Het reisadvies van het minsterie van buitenlandse zaken vind je hier.
Dagboek: Nederland – Mali:
26-02-2011 Burumtuma – Koundara – Om 6 uur worden we gewekt door de moskee die een paar honderd meter verderop staat en we pakken dan maar meteen de spullen in. Op weg naar Guinée. De exit stempels voor Guinée Bissau hebben we gisteren al gekregen en het is nog zo’n 1,5 kilometer fietsen naar de post van Guinée. Volgens de lonely planet de derde in het rijtje van de meest corrupte landen ter wereld. Ondanks dat verloopt de grensovergang vrij soepel. De militaire post kijkt even in de paspoorten. De doune vraagt naar onze papieren voor de fiets. Nadat we zeggen dat we die niet hebben wordt er binnen even druk overlegd, maar na 5 minuten mogen we door naar het immigratie kantoor. Hier wordt het paspoort pagina voor pagina bestudeerd en ze lijken meer intresse te hebben voor de andere stempels dan voor het visum voor Guinee. Na 10 minuten wordt ons gevraagd het visum van Guinée even aan te wijzen en de ingevulde data en nummers voor te lezen. De ambtenaar kan de lettertjes niet lezen ondanks het brilletje op zijn neus en wij vragen ons dan ook af waar hij de afgelopen 10 minuten naar heeft zitten kijken…
Nadat we alle gegevens hebben opgelezen en de beste man ze in het grote boek heeft geschreven krijgen we onze stempels en mogen we gaan. Dat ging makkelijker dan verwacht..
De weg voor de grens was slecht, maar de weg na de grens is daar nog een overtreffende trap van. We fietsen vandaag zo’n 50 kilometer maar door het losse zand en de hobbels voelt het aan als het dubbele en we zijn dan ook blij als we in Koundara aankomen. De route zelf was verder wel super mooi en we zien sinds lange tijd voor het eerst weer heuvels en kliffen om ons heen. De mensen langs de weg zijn vriendelijk en iedereen wenst ons een goede dag en een goede reis. Een warm welkom in Guinée en een goede eerste indruk van het land.
27-02-2011 Koundara – Kounsitel – De regering is aan een project begonnen om de weg tussen Labé en Senegal te asfalteren en daar kunnen wij mooi van meegenieten. De eerste 75 kilometer is over super glad net aangelegd asfalt. De harmattanwind is vandaag ook weer aanwezig en zorgt ervoor dat we niet in de volle zon fietsen. Al met al een lekker tochtje. Na de 75 kilometer houdt het asfalt echter op en rijden we weer over een zandweg. We zijn inmiddels ook serieus de heuvels ingereden en het blijft afwisselend klimmen en dalen. We rijden een tijd gelijk op met een vrachtwagen die met dezelfde snelheid rijdt en elke keer als we hem een paar minuten vooruit laten gaan om maar niet in de herrie en het stof te hoeven rijden halen we hem na verloop van tijd toch weer in. We proberen vervolgens maar om hem voor te blijven maar op een onverwachts stukje goede weg komt hij toch weer toeterend voorbij.
De aankomst in Kounsitel is een kleine tegenvaller. We hadden en dorpje verwacht met verschillende voorzieningen, maar het blijkt een verzameling verkoop stalletjes te zijn met een paar hutjes. De politie wil even de paspoorten zien en de aap die de hoofdagent als huisdier houdt gaat er bijna vandoor met mijn paspoort. Het blijken aardige mensen te zijn en we vragen of we in het dorp onze tent mogen opzetten. Dit blijkt uiteraard geen probleem te zijn. Terwijl we de was doen wordt er een in stukken gesneden aap op het vuur gelegd en wij besluiten bij de marktstalletjes een bakje rijst en vis te halen.
28-02-2011 Kounsitel – Sita – Het lukt ons niet om vroeg te vertrekken. We moeten eerst nog een hele fotosessie afwerken. Voor we het weten is het 9 uur geweest en begint de zon alweer aardig te branden. Het is weer flink stofhappen en we hebben het geluk dat we met twee man zijn zodat we de fiets met zijn tweeën de meest steile stukken kunnen opduwen zonder dat we alle bagage eraf moeten halen. Halverwege de middag staat ons een rivier overgang te wachten. De pont sluit alleen niet netjes aan op de kant en zowel erop als eraf moeten we door kniediep water waden. Erop gaat goed, maar bij het verlaten van de pont kom ik in dieper water en verlies één van mijn slippers. Ik moet echter wel door gezien mijn fietstassen gedeeltelijk in het water hangen. Ik ben de laatste persoon die de pont verlaat en zodra ik op het droge sta rijden de auto’s van de andere kant er meteen weer op. Natuurlijk precies over mijn slipper heen. Het lukt me om tussen een paar auto’s door het water in te duiken en mijn slipper te redden. Om bij te komen en op te drogen halen we een cola en loop ik zonder op te letten vlak voor een koe langs die daarvan schrikt en me op de horens neemt. Ik kan hem gelukkig vrij makkelijk wegduwen en neem me voor in het vervolg beter uit te kijken waar ik rondloop. Met een gemiddelde snelheid van net 11 kilometer per uur lukt het ons om 70 kilometer af te leggen. Niet de 85 die we gehoopt hadden . Maar in ieder geval kunnen we hier een duik in de rivier nemen en ons voorbereiden op de bergetappe van morgen.
01-03-2011 Sita – Fouta Djalon – We gaan ervan uit dat we vandaag Labé zullen bereiken. Dat is nog zo’n 88 kilometer. Hoewel we moeten klimmen van 400 naar 1000+ meter moet het haalbaar zijn.
In realiteit behalen we vandaag een nieuw snelheidsrecord. Voor mij de laagste gemiddelde snelheid per dag, namelijk 8.38 kilometer per uur. Dat is niet omdat we alleen aan klimmen zijn. Er zijn regelmatig stukken die naar beneden gaan. Hier moeten we echter vol in de remmen. De stenen en het losse zand maken de voortgang traag. De uitzichten onderweg zijn wel super. We kunnen daar helaas niet te veel van genieten omdat alle ogen op de weg gericht moeten zijn. In de loop van de middag beseffen we dat we Labé zo vandaag niet kunnen bereiken en gaan we enigzinds teleurgesteld op zoek naar een plekje waar we de tent kunnen opzetten.
01-03-2011 Fouta Djalon – Labé – Het is nog maar 35 kilometer naar Labé. Dus hoe langzaam we vandaag ook zullen gaan. Er is geen twijfel dat we er vandaag wel komen. We fietsen 5 kilometer naar het volgende dorpje en ontbijten daar met een bord maispap. Hierna wordt de weg opeens een stuk beter. Er wordt hier weer gewerkt aan de weg en het oppervlak is grotendeels vrij van uitstekende stenen. Nadeel is dat het enorm stoffig is. Ik heb al een paar dagen last van de keel door al het stof dat bij passerende auto’s opwaait. En gisternacht werd ik wakker en kon ik mijn ogen niet openen. Het bleek dat door al het stof ze enorm zijn gaan tranen en dat is in de loop van de nacht opgedroogd en heeft de wimpers netjes aan elkaar geplakt. Ik hoop dat ik binnenkort een mondkapje kan vinden zodat ik niet steeds met een mondvol stof hoef rond te fietsen.
Een paar kilometer voor Labé komen we een paar russen tegen. De eerste blanken die we zien sinds we in Guinée zijn. Ze blijken hier te werken aan de weg. Ze wijzen ons de weg naar een goed hotel en we besluiten om ’s avonds met zijn allen nog wat te gaan drinken.
03-03-2011 Labé – Labé is de provinciale hoofdstad van deze regio met in het midden 4 grote minaretten van de moskee die vanuit de hele stad te zien zijn. In het centrum is dagelijks een grote markt wat vooral een stoffige drukke bedoeling is, maar indruk wekt door de enorme mensenmassa die door elkaar rent. Vandaag staat een grote schoonmaakbeurt voor de fiets op het programma. Die is helemaal bedekt met een dikke laag stof en de ketting maakt zorgwekkende geluiden. Met de tandenborstel die ik gewoonlijk gebruik ga ik het nu niet redden en dus rijden we de stad in voor het groffere geschut. We vinden een wasplaats waar we met behulp van een hoge drukspuit de fietsen kunnen afspoelen. Na 5 minuten in de zon is de fiets weer droog en rijden we weer terug naar het hotel om de ketting een oliebeurt te geven.
Tijd voor de was. Het blijkt een herhaling van de douche van gisteren die vijf minuten lang rood water opleverde. Nu lukt het me om na vijf keer spoelen een toonbaar resultaat te krijgen.
Als laatste staat nog een uurtje internet op het programma zodat ik de site kan updaten. Het lukt niet om volgens planning de foto’s op de site te zetten, maar het lukt me uiteindelijk wel na twee uur om de textupdate van nog geen 1MB te versturen.
Terug in het hotel blijken onze nieuwe russische vrienden op ons te wachten en die nodigen ons uit om bij hun thuis te komen eten. Ondertussen vloeit de gin rijkelijk, maar ik geef het na een paar glazen op en swich naar de tonic. Het lijkt mij een slecht idee om te proberen een rus onder de tafel te drinken….
03-04-2011 Labé – Het oorspronkelijke plan was om vandaag naar een dichtbijgelegen waterval te gaan. Het blijkt echter dat dat dichtbijgelegen ruim 30 kilometer verderop is. Onze benen protesteren tegen een rit van 60 kilometer op en neer over slechte wegen. We besluiten te kijken of het mogelijk is om een taxi te regelen, maar dat plan valt al snel in duigen als we aan de ontbijttafel een fransman tegenkomen die gestrand is, omdat er in de stad geen benzine te krijgen is. Hij blijkt voor Orange te werken. De onderneming die in franstalig afrika het mobiele netwerk verzorgt. En valt bijna van zijn stoel af als we vertellen dat we hier niet zijn om te werken, maar levensechte touristen zijn.
De nu vrije middag wordt goed besteed aan een spannend boek en het kopen van een mondkapje tegen het stof.
03-05-2011 Labé – Pita – Het is een lekker ritje naar Pita. De route gaat over een asfaltweg met slechts enkele gaten en het is nog voor een groot deel heuvelafwaards ook. Begin van de middag bereiken we dan ook Pita en we stallen onze fietsen in de auberge.
Met een rugzak vol zwemkleding en sinaasappelen lopen we naar het centrum en regelen daar een motortaxi naar de waterval. Na wat onderhandelen komen we uit op een bedrag van 40.000 franc (minder dan €4,-) voor de retourrit en een uurtje wachten. We rijden via achteraf paadjes en moeten ons goed vasthouden om niet van de motor te stuiteren. Ook is het raar om nu eens niet zelf het stuur in handen te hebben en ik doe een paar schietgebedjes terwijl mijn chauffeur weer over een paar nieuwe rotsblokken knalt… Als we bijna bij de waterval zijn worden we tot stilstand geroepen en blijkt het ministerie van tourisme een belasting te hebben ingevoerd voor een bezoek aan de waterval. We hadden wel iets gelezen in de gids over betalen bij de militaire post, maar die was onbezet toen we ervoorbij reden. Het zal dus wel. We betalen netjes en krijgen een bonnetje me als bewijs.
De waterval blijkt boven verwachting enorm groot te zijn en bovenaan de top ervan is een natuurlijk bassin waar we prima in kunnen zwemmen. Na een verfrissende duik is het prima vertoeven en ik trek een serie sinaasappels uit de rugzak tevoorschijn. Hierbij wordt ik gestoord door een militair die komt aanlopen en de belasting voor het bezoeken van de waterval wil ophalen. Uiterst ontevreden dat we nu alweer om geld worden gevraagd gaan we in discussie en uiteindelijk rijden we terug naar het kantoor waar we eerder al geld hebben geschoven. Weer een hele discussie later blijkt dat de militairen en het ministerie apart betaald moeten worden. Dat is althans hun versie. We weigeren echter om nog een keer het hele bedrag te betalen en mogen uiteindelijk weg na een deel ervan te overhandigen. Nu we weer op de motor zitten besluiten we maar terug te gaan naar de stad en wonder boven wonder zitten er nu opeens twee bejaarde mannetjes in een militair uniform bij het checkpoint. We worden weer staande gehouden en krijgen de wind van voren waarom we niet netjes betaald hebben op de heenweg. Dat er toen niemand zat maakt geen indruk en ze willen duidelijk weer geld zien. De uitleg dat we net een andere militair betaald hebben maakt doet hun niets en omdat we geen zin meer hebben in weer in een discussie, raken we in één klap onze franse taalkennis kwijt en houden ons van de domme. Na 5 minuten geeft de militair het dan ook op en mogen we na een geirriteerde armzwaai doorrijden.
Het was waarschijnlijk makkelijker geweest om iedereen maar gewoon te betalen. Maar in dit geval ging het ons om het principe. Op drie plaatsen toeristen geld afhandig voor een bezoekje aan een waterval lijkt wat overdreven. We betalen uiteindelijk een totaal van €0,75 per persoon en laten de drie partijen zelf maar uitvechten wie welk deel daarvan krijgt.
Ondanks dat Pita de troste bezitter is van een dam en een electriciteits centrale zitten we ’s avonds toch in het donker. Misschien is iemand vergeten de schakelaar om te zetten voor de 4 uurtjes stroom die ze normaal gesproken dagelijks hebben of er is een ander probleem. We zullen het nooit weten…
03-06-2011 Pita – Doucki – Tijdens het ontbijt zit Robert nog steeds te twijfelen over de route naar Kindia. Ik heb me inmiddels al lang voorgenomen om de moeilijkere route met de mooie uitzichten en wandelmogelijkheden te nemen. Robert kan inmiddels geen slechte wegen meer zien en wil eigenlijk liever op het asfalt blijven. We pakken onze spullen in en op het laatste moment besluit hij toch ook de off road route te nemen. Na een paar kilometer draaien we dus weer het asfalt af op de bekende zandwegen. Gelukkig valt het vandaag mee met de staat van de weg en krijgen we al de eerste serie mooie uitzichten gepresenteerd. Na ruim 50 kilometer komen we in Doucki waar we op zoek gaan naar Hassan. Dat schijnt de man voor de wandelingen te zijn. We vinden hem al snel en parkeren onze fietsen.
Na een korte pauze lopen we eind van de middag naar een dichtbijgelegen stuk bos met enorme rotsblokken waar we ons een weg doorheen banen. Soms is het pad zo smal dat de rugzak af moet om niet klem te komen zitten. Terwijl we een stroompje oversteken verlies ik mijn slipper en moet er met een niet zo stoer uitziende maar wel geslaagde actie achteraan rennen om te voorkomen dat hij tussen de rotsen verdwijnt. Aan het eind kunnen we nog een duik nemen in een natuurlijke jacousi. Een bodemloos gat tussen twee rotsen en een watervalletje in. Teruggekomen in het campement krijgen we een traditionele Fula hut aangeboden. Ik besluit echter om mijn binnentent op te zetten zodat ik door het gaas naar de sterren kan kijken en volop gebruik kan maken van het aanwezige briesje deze avond.
03-07-2011 Doucki – Vandaag verwissel ik de slippers voor wandelschoenen en gaan we op een 16 kilometer lange trektektocht die ons door de ‘Grand Canyon’ van Guinée voert. De route lijkt zo uit een Indiana Jones film te kunnen komen. We klauteren over rotsen, slingeren aan lianen, lopen onder, door en over watervallen en dalen zo langs de steile klifwanden langzaam af naar de bodem van de canyon. De weg omhoog is nog spectaculairder en we klouteren over ladders, bestaande uit rechtopstaande takkenbossen. Onderweg komen we grotten, apen en nog meer watervalletjes tegen. Woorden schieten hier tekort dus kijk even naar de foto’s die ik on-line zet zodra ik een internet verbinding tegen het lijf loop die snel genoeg is…..
03-08-2011 Doucki – Gougoudje – Voor wandelen gebruik je andere spieren dan om te fietsen. Dat blijkt wel als ik wakker wordt en mijn bovenbenen helemaal stijf aanvoelen. We stappen op de fiets en na een moeilijk eerste stuk van 15 kilometer komen we aan op het hoogste punt en is het vandaar ruim 20 kilometer afdalen. Toch gaan we niet heel hard naarbeneden. De weg laat een snelheid hoger dan 10-15 km/h niet toe vanwege rotsblokken op de weg. Voordeel daarvan is dat de neiging om alle remmen los te laten wordt onderdrukt en we nu extra lang van de uitzichten kunnen genieten.
Ondanks de lange afdaling en het feit dat we van zonsopkomst tot zonsondergang op de fiets zitten lukt het ons niet om meer dan 74 kilometer af te leggen met een gemiddelde snelheid die ruim onder de 10 km/h blijft hangen. Dat we afdalen richting zee niveau heeft ook als gevolg dat we weer in het warme weer terecht komen. Na de betrekkelijke koele dagen in de Fjouta Djalon. Lees 25-30 graden, zijn we nu weer terug in de 30-40 graden zone en liggen we weer te zweten in de tent.
03-09-2011 Gougoudje – 40 km voor Kindia – Vroeg in de ochtend worden we wakker van een hoop geritsel van plastic zakken. Is er iemand die rond onze tenten snuffelt ? We ritsen onze tenten open en kijken in het rond. Niets te zien. We komen tot de conclusie dat het een muis moet zijn geweest en sluiten de ogen weer. Kindia moet nog zo’n 100 kilometer verderop zijn en iedereen heeft ons vetreld dat de weg na Telemele een stuk beter wordt. We hebben dus goede hoop om vandaag daar aan te komen. Onze hoop wordt echter al snel de kop ingedrukt als we na 2 uur fietsen de snelheid niet boven de 10 km per uur zien uitkomen. Op een gegeven moment wordt de weg inderdaad iets beter, maar dan is de kans om Kindia te bereiken voor vandaag al bekeken.
Zo rond het middaguur wordt het ineens spitsuur op de weg en volgt een hele kolonne aan auto’s en motoren. Ze rijden allemaal als gekken en elke keer moeten we snel van de weg af sturen en een veilig heenkomen zoeken. Dat dat idiote gejakker niet altijd goed gaat blijkt wel wanneer we één van de motoren zien slippen op het losse zand en die vervolgens tegen de rotswand crasht.. De bestuurder houdt er gelukkig alleen een gedeukt ego aan over en wij fietsen langzaam weer verder. Later op de middag zien we weer een motor onderuit gaan en overal langs de weg staan de wrakken van auto’s die de bocht niet gehaald hebben.
Tegen de avond gaan we op zoek naar een campeerplek. Het is Roberts laatste avond in de tent en we hopen op een mooi plekje bij een rivier. Aan het zoeken zal het niet liggen, maar na 2 uur hebben we nog niets gevonden en settelen we maar op een plekje tussen de bomen in het bos. Er is wel een rivier op loopafstand dus we kunnen ons wassen en even opfrissen.
03-10-2011 Voor Kindia – Kindia – We worden rond 6 uur gewekt door een stel koeien die rond de tent aan het snuffelen zijn en besluiten om maar meteen de spullen te pakken en op pad te gaan. Kindia kan nu niet ver meer zijn en we bereiken inderdaad begin van de middag ons doel. Onderweg worden we nog gestopt bij een politie controle en na een uitgebreide studeersessie van onze paspoorten kunnen we na een half uur weer verder op weg. De weg die net opgeknapt is. Wat voor de auto’s een hele opluchting moet zijn, maar een nachtmerrie voor ons dankzij het losse zand en gravel dat nu dik op de weg ligt. Iedere auto waait dikke wolken stof op en door het losse spul op de weg moeten we de fietsen regelmatig stukken duwen.
We komen uitgeput in Kindia aan en nemen een kamer in een hotel even buiten de stad. Het ziet er op het eerste gezicht prima uit, maar ’s avonds hebben we spijt van onze keuze omdat er de hele nacht mensen heen en weer lopen door de gangen. De kamers vol zitten met muggen en de electriciteit is niet sterk genoeg om de ventilator te laten draaien.
03-11-2011 Kindia – Na het ontbijt pakken we onze spullen en verhuizen naar een hotel 2 kilometer verderop. Ik ben blij dat ik vandaag niet hoef te fietsen want de benen voelen loodzwaar aan en het kleine stukje tussen de hotels voelt al aan als een hele beproeving. We nemen een motortaxi naar de stad en ik concentreer me op een internet sessie in de hoop nu eindelijk de foto’s te kunnen uploaden.
< Guinee-Bissau | Sierra Leone >
13-04-2011 – Dentilia – Faranah – Wetend dat het nog maar 30 kilometer is naar Faranah stappen we weer op de fiets. We hebben ons enigzinds verslapen. Normaal gesproken zijn we met het eerste licht de spullen aan het inpakken, maar vandaag komen we pas om 7 uur in beweging. Ondanks dat de weg goed is en de laatste 15 kilometer zelfs over asfalt gaat voel ik dat ik op de laatste krachten aan het fietsen ben. Net voor Faranah bereiken we de machtige Niger. De rivier die een grote rol speelt in de eerste ontdekkingsreizen door West Afrika. Hier dicht bij de bron is hij echter niet zo heel machtig en nu aan het eind van het droge seizoen is in de 20 meter brede rivier op een aantal plaatsen de zanderige bodem te zien.
Daar komt onverwachts snel verandering in. Nog geen uur nadat we hebben ingecheckt komt vanuit niets een grote hoosbui opzetten die enorme hoeveelheden water brengt. We lijken de afgelopen weken gezegend te zijn wat de regen betreft. Elke keer als we de tent onder een afdakje zetten volgde ’s nachts een regenbui. En als er geen afdakjes beschikbaar waren bleef het wonderbaarlijk droog. Ook nu weer hebben we geluk.
Ik was bijna vergeten hoe relaxed het is om terwijl je zelf comfortabel en droog zit de regen op het dak te horen tikken…
14 t/m 16-04-2011 – Faranah – Op de eerste dag ga ik vol goede moed op zoek naar Hotel Niger. Dit zou de beste plaats zijn om excursies/ kano trips over de Niger rivier te organiseren. Na enig rondvragen kom ik eindelijk bij een paar okada’s (motor taxi’s) die me vertellen dat het hotel zo’n 5 kilometer buiten het centrum ligt. Ze vergeten daarbij echter iets te vermelden…
Sinds die ochtend heeft het buikvirus weer de kop opgestoken. Het begint zich tot een trouwe reisgenoot te ontwikkelen de laatste paar weken zo nu en dan me eraan herinnerend dat het nog steeds meereist. Een rondtochtje van 10 kilometer zie ik eigenlijk niet helemaal zitten, maar na een opfrisstop in het hotel ga ik toch op pad. Ik kom na 5 kilometer heuvelopwaards fietsen eindelijk terecht bij hotel Niger en de entree maakt indruk. Een grote stenen boog met in sierlijke letters de naam van het hotel. Zodra ik door de poort fiets valt het meteen op dat het wel erg rustig is en na een korte verkenning is het meteen duidelijk waarom. De okada rijders zijn vergeten te vertellen dat de helft van het hotel is afgebrand en de andere helft inmiddels verwaarloosd op het punt van instorten staat.
De volgende twee dagen blijf ik rond het hotel hangen in de hoop dat mijn buik een beetje kalmeerd en ik weer verder kan. Ik pak overdag meer slaap dan ’s nachts. Mijn energieke buurman heeft een prive feestje in zijn kamer en nadat ik 5 minuten naar een krakend bed heb geluisterd pak ik de ipod en speel maar een cdtje af. Als de muziek is afgelopen lijkt in de kamer naast me de rust ook weer terggekeerd te zijn en doe ik een dappere poging om in dromenland te raken. Alleen maar om te horen dat het tijd is voor ronde twee en het bed hiernaast opnieuw begint te schudden. Ik probeer het maar te negeren tot er enige bijgeluiden door de muur beginnen te klinken en ik opnieuw de ipod opstart… Het is inmiddels 2 uur ’s nachts geweest..
De volgende ochtend om 5 uur stipt begint de oproep tot gebed en is het weer gedaan met de rust. Een half uur later is de schoonmaakster in het eerste licht fanatiek voor de kamers aan het vegen en start de buurman zijn franse radio op voor het laatste nieuws.
Ik had Faranah in gedachten als een goede mogelijkheid voor een meerdaagse tocht per kano over de Niger rivier. Ik heb echter te lang getreuzeld onderweg en het weer gooit nu roet in het eten. De afgelopen drie dagen hebben we 2 enorme regenbuien gehad. Die van gisteren gepaard met grote windhozen en een hoeveelheid water zoals ik dat zelden in Nederland heb gezien. Het is het begin van het regenseizoen en dus het begin van de regelmatige stortbuien. Geen goed moment om met een kano op de rivier te zitten of in een tent met gaten in het grondzeil…
17-04-2011 – Faranah – Konso – Dat het misschien geen goed idee is om te gaan fietsen als je de afgelopen 3 dagen alleen één stokbrood, een pakje bisquitjes en wat fruit hebt gegeten is misschien geen goed idee. De weg is van prima gravel en de heuveltjes zijn nu zonder steile beklimmingen, maar toch voelt het zwaarder aan als de laatste dagen in Sierra Leone die ons over één van de meest verschikkelijke wegen ooit voerde. Toch gaat het na de lunch (de eerste echte maaltijd), een pauze van twee uur om de ergste hitte te vermijden en een aantal colaatjes een stuk beter. Met de rijst en casave bladeren omgezet in energie gaat het fietsen me een stuk beter af en rijden we door tot een uurtje voor zonsondergang. De tent komt te staan op de veranda van de school in Konso en slaap volgt al snel..
18-04-2011 – Konso – Diata – Ik vergeet af en toe nog steeds dat ik in Afrika ben. Deze ochtend vraag ik bij een stalletje of ze een bak koffie hebben. Er wordt positief geantwoord en ik ga buiten op het bankje zitten in blije verwachting. Als er na tien minuten nog geen koffie is ga ik maar even kijken of de koffie nog geplukt moet worden. De man zit echter nog op precies dezelfde plek en het kwartje valt. Mijn eigen fout. Na de eerste vraag had ik natuurlijk moeten vragen of ik dan zo’n heerlijk bakje zou kunnen kopen. Ook hier krijg ik een positief antwoord op en als ik dan zelf positief antwoord op de vraag ‘You want one?’ staat er miraculeus binnen 30 seconden een kop koffie voor me op tafel. Missie geslaagd….
Erik en ik fietsen nog 3 kilometer samen op tot we bij de kruising komen waar onze wegen splitsen. Erik gaat op bezoek bij een peace corps vrijwilliger in Dabola, maar ik sla een extra rondje in Guinée over en fiets in de richting van Kourousa, Siguiri en dan Mali. Het is tijd voor een nieuw land..
We zeggen elkaar gedag. Het is toch alweer drie weken dat we samen fietsen en het was een leuke tijd en toch heb ik deze keer niet dat ik opnieuw moet wennen of het rare gevoel dat ik er weer alleen voor sta. Zoals eerder met Inge (Frankrijk), Lars (Mauretanie) en Robert (Guinée Bissau). Dat is niet omdat ik het minder goed met Erik kan vinden, maar ik heb inmiddels meer zelfvertrouwen. Wat er ook gebeurd, ik het ook alleen zonder zonder hulp af. Er zijn overal en altijd mogelijkheden. En toch is het ook fijn om met iemand samen te reizen.
De weg voert me langs de grenzen van het nationale park, du Haut Niger. Een van de laatste tropische ‘dry forrest’ gebieden. Wat ik aantref geeft echter geen goede hoop voor de toekomst. Voor zover ik kan zien zijn grote delen van het bos afgebrand of kaal gekapt…
Met weer teruggekeerde energie fiets ik een 95 kilometer en zet ik een honderd meter van de weg mijn tent op achter een paar bosjes. Vandaag heb ik even geen zin in 30 kinderen rond de tent en kan ik in alle rust mijn avond rituelen uitvoeren..
19-04-2011 – Diata – Kourousa – Wakker worden tussen tientallen fluitende vogels blijft één van de primaire gelukservaringen en deze ochtend wordt ik niet teleurgesteld. Het is niet de eerste keer dat ik wakker word deze nacht. Eerder werd ik gewekt door het geluid van brekende takjes en geritsel in de struiken. Langzaam dichter in de richting van de tent komend. Midden in de nacht neemt de fantasie al snel een loopje met je. Met mijn kleine detour van de hoofdweg bevind ik me nu binnen de grenzen van het nationale park. Leeuwen ?!? Nah, volgens sommige rapporten zouden er nog leeuwen in Guinée zijn, maar er zijn al vele jaren geen exemplaren meer gespot. Wat dan ? Het geschuivel komt dichterbij en opeens kan ik in het maanlicht twee koeien onderscheiden. Dat had ik kunnen weten.. Het stikt hier overal van de koeien en ik vraag me elke keer weer af hoe de respectieve eigenaar zijn vee uiteindelijk weer weet te lokaliseren. Ze lijken overal rond te dwalen.
Ik pak de tent bij het eerste licht in, stap op de fiets en peddel naar Kouroussa. Het is een hete dag en ik schat dat de temperatuur richting de 40 graden gaat. Ik kan er maar beter aan gaan wennen, dat zal de komende tijd de gebruikelijke temperatuur worden. In Kourousa echter vind ik mijn eerste koude cola sinds Freetown en bevind ik me even in hemelse sferen. 4 blikjes later boek ik een kamer in het hotel naast de bar waarna ik op zoek ga naar een internet café. Internet ? .. Nee geen internet ….
20-04-2011 – Kourousa – Siguiri – Het is bewolkt als ik de hotelkamer uitstap. Ik maak er volop gebruik van en fiets de eerste 30 kilometer in sneltreinvaart naar de splitsing waar ik van het afsfalt terug draai op het bekende gravel. De weg is echter prima en de eerste zonnestraaltjes beginnen door het wolkendek te dringen. Er ontsnappen een paar lichtbundels, maar het duurt niet lang voor de hemel weer dichttrekt. Ik fiets onder een band gevaarlijk uitziende donkere wolken door, maar blijf wonderbaarlijk droog. Net als ik denk dat ik veilig ben komt er een bui uit het minder donkere gedeelte naar beneden en zoek ik snel een schuilplaats onder een paar mangobomen. Door de harde wind regent het inmiddels ook mango’s om me heen. En wat beter te doen tijdens een stortbui dan het persoonlijk record mango’s eten te verbreken. Na vandaag staand op 8 stuks…
Het blijkt een vitaminerijk dagje te worden als ik na de regenbui verder fiets en een serie cashew bomen zie. Vol met rijp fruit. Hier had ik nog geen record voor. Wel eerder een enkel exemplaar verorberd, maar na vandaag kan het cashew fruit ook in het lijstje worden opgenomen. 9 stuks..
Ik rij verder in de rug gedekt door de wolken die zorgen voor een prima fietsdag. De teller loopt op van 80 naar 100 naar 120 en ik kom eerder dan verwacht op de asfaltweg die naar Siguiri leidt. De kaart die ik heb geeft geen afstanden weer en door de kronkels in de weg is het lastig afstanden te schatten. Ik had gegokt op 160 tot 200 kilometer tussen Kourousa en Siguiri en er twee dagen voor ingepland. Uitkomend op de hoofdweg zie ik dat het nog 42 kilometer is naar Siguiri. Iets meer dan 160 totaal. Ik kan de verleiding niet weerstaan en zet nog wat extra kracht op de pedalen. Het is te doen, maar dan moet ik wel flink doorpeddelen. Het lukt echter net niet om voor het donker de stad te bereiken en daarmee overtreed ik één van mijn eigen regels. ‘Nooit fietsen na zonsondergang’. Maar regels zijn er om gebroken te worden. 10 Kilometer voor mijn doel ga ik niet meer opgeven en ik fiets het laatste stukje in het donker. Ik heb een goede lamp op de fiets, het is gelukkig niet druk op de weg en er is zowaar een (soort van) vluchtstrook dus ik ga ervoor. Aangekomen in de stad ga ik op zoek naar hotel Manden. Goed aangeschreven in de gids, maar het lukt me niet om die in het donker te vinden en ik kom uiteindelijk terecht bij hotel Tam-Tam. Daar gooi ik alle remmen los en boek een kamer met aircon voor maar liefst €10,- … Ik heb het verdiend na de 163 kilometer vandaag.
21-04-2011 – Siguiri – Omdat ik een dag eerder dan gepland ben aangekomen in Siguiri blijf ik hier even hangen. Het is een stadje dus ik ga op zoek naar internet. Het kost me het grootste deel van de ochtend maar ik vind een internet café. Helaas is de generator stuk dus weer geen internet…..
Het hotel heeft echter een prima dakterras met koude drankjes voor een middagje prima vermaak.
Alle foto’s van dit deel van de fietsreis.
Feestdagen: 26 januari – Dag van de Republiek, 15 augustus – Onafhankelijkheidsdag, 2 oktober – Viering Geboortedag Mahatma Gandhi.
