Mauritanië, destijds berucht om zijn ontvoeringen van westerlingen. Toch moet ik er doorheen en heb me eigenlijk geen moment onveilig gevoeld. Politie checkpoints doken om de paar kilometer op, daarnaast was er weinig leven te zien langs de route. Dit stuk van de Sahara was mooier dan het deel in Marokko/ Westelijke Sahara. Was het daar vooral zand met veel grote stenen en af en toe een dor bosje planten ertussen. Hier fiets ik echt tussen de zandduinen. Kamelen die de spaarzame stukjes gras begrazen en hutten van stof waar de nomaden in overnachten. Was Marokko al een openbaring van gastvrije mensen. Mauritanië blijkt een overtreffende stap. Lokale bevolking en zelfs de politie, iedereen probeert ons in de watten te leggen. Helaas lukte het vanwege de tijdsdruk (in verband met het visum) niet om meer van het land te zien. En na het visum verlengd was trok het zuiden, Senegal teveel om nog een omweg te maken. Deze dagen schijnt de veiligheid situatie ook een stuk verbeterd te zijn. Zeker langs de hoofdweg tussen Nouadhibou en Nouakchott.
Mijn fietsroute door Mauritanië:
Visum Mauritanië: Sinds oktober 2014 weer aan de grens te verkrijgen. Echter zijn sinds april 2015 de prijzen flink omhoog gegaan. Je betaald nu €120 voor 1 maand of €240 voor 1 jaar bij de grens met Marokko/ Westelijke Sahara. Beter is het om het visum al in Rabat te regelen, dan betaal je €50 voor 1 maand. ’s Ochtends aanvragen en eind van de dag weer ophalen.
Beste reistijd Mauritanië: december t/m februari. De minst hete dagen van rond de 30 graden vind je in deze periode. Van juni t/m oktober brand je letterlijk weg en maart t/m mei staan bekend om de regelmatige zandstormen, waar je op de fiets niet in terecht wil komen. Regen hoef je hier niet te verwachten. Buiten een zielig buitje in het zuiden in juli – oktober kun je de regenjas thuis laten.
Reisadvies Mauritanië: Het advies van buitenlandse zaken staat op ‘alleen noodzakelijke reizen’ in het westen en ‘niet reizen’ in het oosten en het grensgebied met de Westelijke Sahara. In het grensgebied met de Sahara liggen nog landmijnen, maar als je op de doorgaande wegen blijft hoef je je daar niet heel veel zorgen over te maken. Dagelijks komen er nog reizigers die voornamelijk de kust route volgen op doorreis naar het zuiden en daarbij zelden problemen ondervinden. Daarnaast wordt je in de gaten gehouden bij de vele checkpoints op de route. Vaak geven die al door aan het volgende checkpoint dat je eraan komt en wildkamperen tussen twee checkpoints zonder dat te melden heeft al meer dan eens tot zoekacties geleid. Zie het reisadvies van het ministerie van buitenlandse zaken hier.
Dagboek: Nederland – Mali:
2010/11/02 Nouadhibou – Ik vul de dag vandaag voornamelijk met eten, veel eten. Daarnaast is een inbusboutje in Nouadhibou niet te verkrijgen dus maak ik de zadelpen zelf vast met een stukje tuinslang en een stuk touw. Volgens mij moet ik het zo wel redden tot Nouakchott. Daar dan maar eens verder kijken. ’s middags rijden we nog even naar het scheepskerkhof dat hier bij de haven ligt. Hier worden schepen zo ver mogelijk richting de kust gevaren/ sleept tot ze vast komen te zitten waarna ze gestript worden. Het is een apart gezicht om een aantal van die schepen zo te zien liggen.
2010/11/03 Nouadhibou/ In de Mauritaanse Sahara – Het landschap begint vandaag al wat te veranderen. We rijden de eerste 50 kilometer langs de spoorlijn terug naar het noorden. De wind hebben we tegen, maar we wisselen om de 5 kilometer van kop en voor we er erg in hebben zijn we drie uur verder en terug bij het kruispunt. Tijdens onze tweede ontbijt zien we de duitser met zijn eigengebouwde truck, die ik voor het eerst net na Agadir zag, aan komen rijden. We staan snel op uit ons schaduwplekje en zwaaien hem binnen. Dit is nu de vierde keer dat ik hem tegenkom en het is lachen dat hij met zijn truck net zo snel gaat als wij met de fiets. We krijgen koffie aangeboden die we in de koelte van de truck opdrinken en rijden daarna weer verder. De weg is inmiddels naar het oosten afgebogen en met een zachte zijwind is het lekker fietsen. Wel is het weer behoorlijk warm en de liters water vliegen erdoor. Eind van de middag komen we bij een politiepost waar we deze keer zelf onze gegevens op een kladje mogen schrijven en we besluiten om te vragen of we hier ook kunnen overnachten. Dat blijkt geen probleem en zo staan we de eerste nacht in ieder geval veilig voor Ali Baba en zijn rovers.
2010/11/04 Sahara/ Sahara – Gedurende de ochtend zijn we voornamelijk bezig met het slalommen rond de honderden rupsen die over de weg kruipen. Niet altijd gaat het goed en tijdens mijn poging één uitzonderlijk groot exemplaar te ontwijken rij ik over drie iets minder grote rupsjes.
Het is heet vandaag, ver in de dertig graden in de schaduw. Maar schaduw is zelden te vinden. Hier en daar beginnen wat boompjes te groeien, maar verder blijft het nog bij eindeloze zandvlaktes om ons heen. We besluiten in de loop van de middag de tent op te zetten bij een paar hutjes langs de weg, waar ook een watervoorraad is. De laatste uurtjes daglicht smoren we weg met temperaturen van boven de veertig in de tent en tijdens het eten koken vind er een ware vliegen infasie plaats. Letterlijk honderden vliegen zoemen om ons heen terwijl we genieten van ons pannetje pasta.
2010/11/05 Sahara/ Sahara – Er staat vandaag weer veel wind en die wind komt uit de verkeerde richting. We hebben hem schuin tegen en het word een enorm zware ochtend ploeteren tegen de wind en de zandvlagen in. We komen nu in een gebied met veel zandduinen. Een fantastisch gezicht op de momenten dat je durft te kijken en daarmee een paar ogen vol zand riskeerd. We zijn super blij als we bij een restaurant aankomen en willen snel wat bestellen. Alleen is de keuken nog dicht en gaat pas ’s middags open. We lopen naar de shop ernaast en zien voor onze neus het laatste stokbrood verkocht worden… Gelukkig hebben ze wel koude melk en met een pak koekjes wordt dat dan maar de lunch..
Veertig kilometer verder komen we bij een nieuwe shop waar ik meteen twee blikjes cola achterover gooi even later gevolgd door een derde. Ook hebben ze hier stokbrood dus zijn we weer even gered. Na een goede pauze gaan we weer verder en lijkt de wind zowaar wat te zijn gaan liggen. Het blijft flink trappen, maar lijkt beter te gaan dan voorheen en net voor we de honderd op de teller krijgen zien we een winkeltje en een paar hutjes en we besluiten de tent daar op te zetten voor een nieuwe nacht.
2010/11/06 Sahara/ Sahara – We staan op en er blijkt bijna geen wind meer te zijn. Er volgt dus ook een lekker fietstochtje door de opeens terugkerende heuvels. Na al die platte woestijn is het wel lekker weer eens wat heuveltjes te pakken dus we vermaken ons prima. Tijdens het tweede ontbijt zitten we wat op droge bisquitjes te kauwen terwijl er een auto voorbij komt razen. Twee tellen later komt die terugrijden en houdt de beste man een zak met drie stokbroden uit het raam. Dat lijkt een geschenk uit de hemel. We zijn al sinds Nouadhibou constant op zoek naar brood met slechts sporadisch succes.. We bedanken de man hartelijk en gaan aan de stokbrood met chocopasta ! Na de lunch komt de wind weer opzetten, maar ondanks dat we hem grotendeels schuin tegen hebben vorderen we toch gestaag en we vinden na bijna 120 kilometer een plekje achter een paar zandheuvels waar we kunnen overnachten.
2010/11/07 Sahara/ Noakchott – Het is een makkelijk ritje de laatste 60 kilometer naar de hoofdstad en we komen dan ook al eind van de ochtend aan. Het is even zoeken naar de auberge die we hadden uitgezocht maar komen dan ook in een klein paradijsje terecht. Een mooie groene tuin en een terras en gratis wifi. We kopen onze laatste centen een stokbrood en colaatje en gaan daarna op zoek naar een kantoortje om wat euro’s te wisselen.
2010/11/08 Noakchott – Mijn visum verloopt morgen en met nog een paar dagen naar de grens met Senegal ga ik het daar niet mee redden. Ik ga dus op pad naar het politiebureau waar ik hem kan verlengen. Na even zoeken ben ik in het goede kantoor en begint het papierwerk. Twee A4-tjes met vragen van de naam van mijn ouders tot een opsomming van alle landen waar ik de afgelopen tien jaar ben geweest. Als afsluiting wordt mijn vinger in de inkt gedoopt voor een vingerafdruk onderaan het laatste velletje. Door de grote hoeveelheid inkt lijkt het meer op een enorme rode vlek, maar dat blijkt niet uit te maken. Ik krijg de mededeling dat ik het paspoort om drie uur weer kan ophalen.
Om drie uur stipt sta ik dan ook weer op de stoep maar de paspoorten zijn nog niet klaar en ik moet over een uurtje terug komen. Ik ga in de tussentijd op zoek naar nieuwe landkaarten en vind er één van Senegal zodat ik een beter plan kan maken voor de route daar.
Om vier uur ben ik weer terug op het politiebureau en krijg ik al spoedig mijn paspoort terug met weer een nieuwe pagina volgestempeld.
Lars heeft inmiddels zijn visum voor Mali binnen en we besluiten nog wat inkopen op de markt te doen voor we het gaan vieren bij de chinees.
2010/11/09 Noakchott/ Laatste stukje Sahara – Vandaag splitsen de wegen van Lars en mij zich weer. Ik besluit nog een dagje in Nouakchott te blijven voor ik naar het zuiden doorreis richting Senegal en Lars gaat naar het oosten richting Mali. Het zal wel weer even wennen worden straks alleen te fietsen. Het was erg leuk de afgelopen weken en fijn dat ik met een beetje gezeldschap door de enorme zandbak kon fietsen. Toch heb ik ook wel weer zin om solo door te gaan. Tijd voor nieuwe ontmoetingen..
Nouakchott is de hoofdstad met het centrum 5 kilometer van de zee en is een echte woestijnstad. De zandduinen liggen half over de enkele asfaltwegen die er zijn. De meeste wegen zijn gewoon piste/ zand waar slechts met de grootste moeite met de fiets doorheen te ploegen is. Veel bezienswaardigheden zijn er ook niet dus ik hoef me niet schuldig te voelen dat ik niet op ontdekkingsreis uitga en nog een middagje ga relaxen.
Update na het ontbijt: Terug in het hotel na een 3 uur durend ontbijt bij de buren tel ik mijn geld nog eens na en kom tot de ontdekking dat ik nog maar voor zo’n €15 aan lokaal geld heb. Aangezien er maar één pinautomaat in heel Mauretanië is en die alleen met visa werkt kan ik niets bijpinnen. (Ik heb alleen een mastercard bij me) De laatste paar contante euro’s wil ik voor de zekerheid nog achter de hand houden dus ik besluit om toch vandaag maar door te fietsen richting het zuiden. In St. Louis, Senegal kan ik weer pinnen en daar zou ik binnen drie dagen moeten kunnen zijn.
Ondanks de late start fiets ik toch bijna 120 kilometer wat vooral komt omdat ik na 80 kilometer opeens in bewoond gebied kom en ik geen plekje kan vinden dat geschikt is om te camperen. Op het moment dat het al bijna donker begint te worden schiet ik iemand aan en die bied me meteen een kamer aan. Hoewel een kamer.. Een hok van 3×3 meter met een olieton in het midden. De ‘kamer’ heeft de hitte van de dag opgeslagen en het is er snikheet binnen, maar toch aanvaard ik het aanbod meteen. Het woord gaat al snel door het dorp en na 5 minuten staat het vol met kinderen die ‘donnez moi alles van de fiets’ door elkaar roepen tot mijn gastheer een stuk rubber als zweep dreigt te gebruiken en de kids uit elkaar stuiven. Ze blijven nog wel wat in de buurt hangen maar begrijpen uiteindelijk na een halfuurtje dat er niets te halen valt. Dan is het nieuwtje er ook af en één voor één druipen ze langzaam af zodat ik rustig verder kan met het bereiden van mijn maaltje.
2010/11/10 Sahara/ Diama – Na nog zo’n 30 kilometer asfalt neem ik de afslag naar Keur Massene en daarna Diama. Deze route voert over een stuk piste die alleen in het droge seizoen beschikbaar is. Gelukkig zit ik daar middenin en is de weg redelijk begaanbaar. Een enkele keer moet ik afstappen om stukjes te lopen, maar meestal haal ik al slingerend rond de grootste gaten wel een snelheid van rond de 15 km/h.
Langzaamaan begin ik nu echt uit de woestijn te raken. Zag ik gisteren al een enkele boom hier en daar verschijnen, nu zie ik ze inmiddels overal. De zandduinen zijn er ook nog, maar raken steeds vaker begroeid met struikjes en ander groen.
Ik heb gekozen om bij Diama de grens over te steken omdat de andere optie, Rosso volgens de vele internet referenties één van de corrupste grensovergangen in Afrika is. Ik heb er wel een stukje piste fietsen voor over om dat te vermijden..
Halverwege de piste kom ik een militair checkpoint tegen waar ik opeens 3000 Ugaya tax moet betalen omdat de weg door een nationaal park loopt. Onzin natuurlijk want het is een gewone doorgaande weg. Terwijl ik dat duidelijk probeer te maken rijdt er een auto met wel 15 man achterin vrolijk langs het checkpoint. Mooi punt voor mij en ik voeg aan mijn verhaaltje toe dat ik ook gewoon op doorreis ben. Geen toerist en niet anders dan de mensen in de auto net. Ik weet het bedrag naar beneden te krijgen naar 1000 Ugaya (€2,-) en geef het dan maar op. Het begint al wat later op de middag te worden met nog zo’n 15 kilometer te gaan naar de grens waar ik wil aankomen voor deze sluit. Wel vraag ik een bonnetje die ze niet kunnen geven omdat het niet legaal is dat ik voor maar 1000 ugaya door het park rij. Dan krijgen ze problemen met de administratie. Vast …..
De weg door het park is wel mooi en lijkt op een mini safari. Terwijl ik fiets stormen er regelmatig wrattenzwijnen weg het riet in en aan de rechterkant is een stuk ondergelopen land waar het stikt van de vogels.
Ik fiets de laatste kilometers snel door, zo goed en kwaad als het kan de stukken wasbord vermijdend. Tot twee keer toe vliegt één van de voortassen over de weg na een nieuw stuk hobbels maar uiteindelijk kom ik aan bij de grens. Diama begint ook al een slechte naam te krijgen dus ik bereid me voor op het ergste en verdeel mijn laaste centen in kleine beetjes over al mijn zakken.
Maar ik heb geluk. De Douane is te druk met het kijken naar een voetbalwedstrijd. En de politie beambte heeft een leerling naast zich zitten en kan dus moeilijk om geld gaan vragen. Hij doet tussendoor nog een kleine poging door naar de registratiepapieren van de fiets te vragen, maar een lachend ‘niet nodig voor een fiets’ krijgt hem verbazingwekkend makkelijk stil. Al snel krijg ik mijn stempeltje en kan ik door naar de Senegalese kant. Hier sneak ik snel langs het douane kantoor en rij meteen naar de politie waar ik binnen 5 minuten mijn inreis stempel heb. En zo ben ik dus in een nieuw land. Senegal!
Het is nog zo’n 30 kilometer naar St. Louis, maar ik besluit om een stukje na de grens de bosjes in te duiken om zo met het laatste daglicht mijn avondmaaltje te bereiden.
< Westelijke Sahara | Senegal >
Alle foto’s van dit deel van de fietsreis.
Feestdagen: 25 mei – Afrikaanse Bevrijdingsdag, 10 juli – Dag van de Bewapende Troepen, 28 november – Onafhankelijkheidsdag.
