Ik word midden in de nacht wakker en stap in mijn onderbroek de tent uit om een meter of acht verderop te toiletteren. Het is een heerlijke nacht om te wildkamperen. Geen wolkje te zien en duizenden sterren glinsteren in de lucht. Ik ben in Guinee-Bissau of in buurland Guinee. Helemaal zeker weet ik het niet. De paden liepen vandaag kris kras door elkaar een afslag is dan snel gemist. Het kompas geeft in grote lijnen de goede richting aan. Hoe dan ook ben ik op weg naar de officiële grensovergang. De tent staat achter een stel dorre struiken uit het zicht van de weg, waar overigens al sinds gistermiddag geen mens meer op te zien was.
Termieten
Ik blijf wat langer staan, genietend van de stilte en de heldere hemel tot ik opeens een hoop gekriebel voel op mijn benen. Termieten, ik veeg ze met een paar grote halen van me af en stap snel de tent weer in. Rond vijf uur ‘s ochtends wordt ik weer wakker van wat geluiden rond de tent. Het lijkt alsof er iemand met een plastic zak aan het friemelen is. De oorzaak is in eerste instantie niet te achterhalen en ik ga weer liggen waarbij het licht van de zaklamp tientallen zwarte vlekjes op het tentdoek laat zien. De termieten hebben hun weg naar de tent gevonden. Na enig overwegen besluit ik mijn nieuwe vrienden te negeren, de ritsen zitten dicht dus ze kunnen niet naar binnen.
Al snel weer val ik weer in een diepe slaap. Een paar dagen later zal blijken dat dit een slechte keus was. Het geritsel bleek het geluid te zijn geweest van de termieten die zich tegoed deden aan mijn onderdak. Nu ik de tent op zijn kant zet zie ik via honderden kleine gaatjes het zonlicht door het zwarte grondzeil schijnen. Vanaf heden is de tent dus niet meer waterdicht…
Tseetseevliegen
Het is de tweede aanval van moeder natuur vandaag. Na een lange fietsdag met bijna zeventig kilometer op de teller over lastige zandpaden rij ik een gebied met Tseetseevliegen binnen. Ik probeer ze zo goed als het kan van me af te slaan, maar kan niet voorkomen dat ik een aantal keer pijnlijk gestoken wordt. Snel doorfietsen blijkt het beste plan van aanpak, hoe harder ik over de weg raas hoe minder last ik van ze heb. Echter de zon begint nu in een snel tempo te zakken en ik moet op zoek naar een slaapplaats voor de nacht. Een paar keer stop ik op een veelbelovend kampeerplekje en wordt meteen pijnlijk gestoken, nog even door dan maar.
Een half uur later begint het te schemeren en moet ik er toch echt aan geloven. Al springend vis ik een shirt met lange mouwen uit de tas en zet al wapperend met een handdoek de tent op. Missie geslaagd en ik vlucht de tent in. Deze staat op de nog hete zandgrond en al snel begint de atmosfeer binnen de tent te lijken op een sauna. De rits openen om te luchten is echter nog steeds geen optie. Buiten eten koken is dat evenmin dus ik trek een blikje sardientjes open die ik met wat droog brood naar binnen schuif. De temperatuur blijft stijgen en ik ga liggen terwijl de straaltjes zweet als kleine riviertjes van mijn lichaam glijden.
Wildkamperen
Regelmatig wordt mij gevraagd waar je tijdens een fietstocht kan overnachten. In (West) Europa is dat simpel. Met de overvloed aan campings moet je erg je best doen om er niet bij één uit te komen. Dat is mij een paar keer gebeurd in onder meer Portugal & Spanje. Op deze plekken was het vrij makkelijk om een plekje uit het zicht te vinden en in ‘het wild’ de tent op te zetten. De tactiek is om vlak voor zonsondergang het kamp op te bouwen en bij het eerste ochtendlicht de boel in te pakken en weer vertrekken. Zo word je niet gezien en ben je niemand tot last.
De volgende vraag die gewoonlijk volgt; ‘Is dat wel veilig?’ Tsja, garanties zijn er niet, maar ik heb me nooit onveilig gevoeld. De enkele keer dat ik toch ontdekt werd waren mijn ‘belagers’ meer verrast dan mijzelf.
Leeuwen rond de tent?
Slechts één keer heb ik liggen zweten. In Mali bij het grensgebied met Guinée werd ik ‘s nachts wakker van geluiden rond de tent. Diezelfde avond had ik gelezen dat leeuwen in dit gebied hoogstwaarschijnlijk niet meer voorkomen. De laatste keer dat een leeuw hier gezien is was twee jaar geleden en die werd destijds geschoten door een lokale boer die zijn vee beschermde.
Toch vliegen er allemaal gedachten door het hoofd. ‘Wat als er toch nog één rondloopt?’ Het wordt een spannend kwartiertje en opeens verschijnen een paar zwarte silhouetten tegen de avondlucht. Een golf van opluchting vloeit door mijn lichaam. Het zijn grazende koeien. Ik kan weer rustig gaan slapen.
In Afrika kun je ook bij dorpjes en huizen langs de route terrecht. Vaak wordt je al uitgenodigd lang voor je een plekje aan het zoeken bent. Een absolute aanrader omdat het bijzondere ontmoetingen oplevert. Aan de andere kant betekend het wel dat je die avond het middelpunt van de belangstelling bent en er zich regelmatig groepen mensen verzamelen die je je nu bijna verplicht voelt te vermaken. Na een lange dag fietsen was ik daarvoor niet altijd in de stemming en koos op zulke momenten toch voor een rustig kampeerplekje in een afgelegen stukje bos waar ik alle rust de pasta kon koken en vroeg naar dromenland kon vertrekken.
Rare geurtjes
Mooie plekjes zijn niet altijd wat ze lijken. De tent staat vandaag midden in het regenwoud. Met een machette heb ik net een weg gehakt door de vegetatie. Ook de dode bladeren zijn rondom grotendeels weggeveegd om schorpioenen, slangen en vooral grote spinnen te ontmoedigen mijn slaapplek te bezoeken. Terwijl een vijftal apen door de boomtakken boven mijn tent slingeren zakt de zon achter de groene bladeren en wordt het donker. Na een selfie (hoofdfoto artikel) zoek ik de slaapzak op en val al snel in een diepe slaap. De volgende ochtend word ik samen met de geluiden van het ontwakende regenwoud wakker en kruip opgewekt de tent uit. Ik rek me een keer uit en draai me om naar de tent waar een paar grote gele vlekken mijn blikveld vullen.
Die schattige apen hebben vannacht mijn hele tent ondergepiest!
Het water dat ik over heb, heb ik nodig voor het ontbijt en er is geen andere keus dan de tent zo op te vouwen en op de fiets te stappen. De volgende uren kan het hele pakket lekker broeien in de zon.
Een paar pogingen om alles schoon te spoelen hebben weinig effect en nog dagen lang kan ik genieten het nieuwe aroma dat zich door de tent verspreid.
Algemene tips
Ga je wildkamperen kun je de volgende tips meenemen:
• Zorg ervoor dat niemand je ziet. Zet de tent op buiten het zicht van de weg en richt je kampeerplek bij voorkeur in vlak voor zonsondergang. Sta op bij het eerste licht zodat het kamp is opgebroken tegen de tijd dat de eerste mensen zich op de weg begeven.
• Maak zo weinig mogelijk lawaai.
• Laat behalve je voetstappen niets achter.
• Vermijd bij voorkeur kampvuur of wees er héél voorzichtig mee. Licht en rook trekken aandacht.
